Door een vervelende knieblessure heb ik al een tijdje niet lekker voluit kunnen trainen. Maar sinds een paar weken is die eindelijk over. Het duurde even voor ik er lekker in kon komen, maar vandaag heb ik dan eindelijk voluit kunnen trainen.
Wat is dat lekker en wat heb ik het gemist: het zweet dat op je voorhoofd parelt en in straaltjes van je rug afloopt. Dat er bij de sit-ups een natte plek van je rug op de gymzaal vloer te zien is en dat je het schopkussen niet goed kunt vasthouden omdat het zweet je armen glad maakt. Het fijne is dat je niet alleen bent, maar dat je dat kunt delen met je trainingsmaatjes. Zij ondergaan de training ook en zweten minstens net zo hard en hebben net zo’n rood hoofd als jij.
En als de sensei dan zegt: “We gaan naar de andere kant van de zaal. Hier is het te nat.” Dan is de training volmaakt, niet in de laatste plaats omdat hij zelf ook meedoet.
Het mooiste is dan ‘s avonds doodmoe maar voldaan op de bank te ploffen, zodat je je spieren langzaam stijf voelt worden. De opkomende spierpijn het bewijs van je inzet.
Mag ik nog zo’n training, sensei?