Soms zegt iemand iets tegen je waardoor je mond openvalt van verbazing. Begin december had ik zo’n moment waar ik tot nog toe niet over kon bloggen, omdat het moest bezinken. Dit is ‘m:

Het geven van je mening doet niets af aan de persoon die je bent. Je mening en je persoonlijkheid staan los van elkaar.

Waarom heeft niemand mij dat ooit verteld?! Ik wist dit helemaal niet!

Ik zag mijn mening altijd als onderdeel van mijn persoonlijkheid.

Nogal logisch ook, omdat ik vroeger een vrij uitgesproken mening had over van alles en nog wat. Maar wat doen klasgenoten als ze je niet begrijpen? Die gaan jou pesten om je mening: ze spelen op de man in plaats van op de bal. Ik leerde dus mijn mond dichthouden, niet voor mijn mening uitkomen uit angst om weer gepest te worden. Want als je voor je mening uitkomt en die mening wordt niet begrepen of is afwijkend van de populairste jongen van de klas, dan ben jij stom.

“Ik vind dat de maatschappij niet zo geautomatiseerd moet worden”

Zei ik letterlijk toen ik tien jaar oud was tijdens een discussie over computers die het werk van mensen over gingen nemen. Ik werd vierkant uitgelachen door mijn klasgenoten. Zelfs de docent deed mee (besef ik me nu): “Martha, weet je wel wat dat betekent?”
“Ja”, zei ik, “alleen ik kan het niet uitleggen. Mijn vader heeft het me wel uitgelegd.” De leraar begon het uit te leggen aan de rest van de klas. De klas was stil. Maar ze pakten me terug, direct na de bel en riepen in het speelkwartier:
“Ik vind dat de maatschappij niet zo geautomatiseerd moet worden.”
Ja ik was wat slimmer, kon al lezen toen ik in groep twee zat en las een foldertje van de gemeente mee over de schouder van mijn moeder toen ik zes was. Ik was een vroegrijp kind en dat werd genadeloos afgestraft door kinderen die dommer waren dan ik.
Maar ik leerde mijn mond te houden, gaf mijn mening niet meer, omdat ik bang was dat men mij door die mening niet meer aardig zou vinden.
Ik waaide dus met alle winden mee en deed ondertussen wat ik zelf dacht. Ik ging niet in discussie en dat durf ik nog steeds niet goed. Tot begin december dus, tot ik die wijsheid voorgeschoteld kreeg. Mijn mond zakte open van verbazing, mijn ogen rolden bijna uit hun kassen en ik snapte het niet.

Ik zat vol verbazing naar de spreker te kijken: wat zei hij nou?

Hij legde het uit:

Dat je een mening hebt over een onderwerp heeft niets te maken met hoe jij bent als persoon. Je bent niet aardiger of minder aardig als je een andere mening hebt dan je gesprekspartner. Dat je gesprekspartner je mening misschien niet leuk vindt, wil niet zeggen dat hij of zij jou niet aardig vindt.

Vriendin S. hielp me door te zeggen dat ze juist mensen meer waardeerde als zij voor hun mening uitkwamen, in plaats van dat ze die voor zichzelf hielden. Ik ben nog steeds een beetje flabbergasted.