Gisteren was ik samen met mijn moeder naar het theater in Z. We gingen naar de voorstelling “Ik zou je het liefste in een doosje willen doen” met Frans Mulder, Ron Link, Daphne Flint en nog drie anderen. Zij zongen liedjes van Annie MG Schmidt, waaronder natuurlijk de bekendsten: Vluchten kan niet meer, Dansen op een vulkaan en Het is over.
Een feest der herkenning voor mij, want mijn vader zong die en andere liedjes altijd. Mijn zusje en ik zijn opgegroeid met Jip en Janneke, Ja zuster, nee zuster en de gedichtjes van het fluitketeltje, de baard van koning Dagobert en Ik ben lekker stout.
Mijn vader zong ook wel het Wiegeliedje, ook bekend als Je vader is naar Venus.
De laatste strofe van dat liedje gaat zo:
En als hij dan niet terugkeert
Wat zeer waarschijnlijk is
Dan ben ik toch zo trots op hem
Al is ‘t een heel gemis
Dan zal ik aan hem denken
En heb ik nog één ding
De polis, de polis
Van de verzekering
Vroeger moest ik om dat laatste zinnetje erg lachen. Maar gisteren vond ik het zinnetje ineens heel cynisch. Meer levenservaring of voortschrijdend inzicht in de teksten van Annie?