Soms denk je na over welke rollen je allemaal speelt. En zo kwam ik tot een opsomming van de rollen die ik heb. En die rollen zijn toevallig allemaal vrouwen. Er zijn voor zover ik nu kan tellen vijf vrouwen in mij. Het is best druk in mijn hoofd. Je kunt het een meervoudige persoonlijkheidsstoornis noemen, maar dan positief, want ik heb er geen last van!

Allereerst de dochter. De dochter die verzorgd werd (en soms nog wordt) door haar moeder. Maar die inmiddels ook zorg terug levert als die moeder dat nodig heeft. De dienstbare dochter, de steunende dochter en de ondersteunde dochter. Misschien ook zelfs wel een beetje het zorgenkind door mijn verleden en mijn toekomst. En hoe hard de dochter in mij ook probeert om volwassen te zijn, schreeuwt: “Ik ben volwassen, je hoeft je geen zorgen meer te maken om mij!” mijn moeder zal zich toch altijd nog een beetje zorgen blijven maken.
Ten tweede is er de tante. “Tante Marthaaaaaa! Zullen we een spelletje doen?” is het eerste wat ik hoor als ik mijn drie nichtjes zie. Mijn neefje kan mijn naam nog niet uitspreken. En tante Martha speelt spelletjes, doet tikkertje, gaat in een split op de grond zitten om te laten zien dat ze net zo lenig is als de oudste, speelt pakkertje met het jongste meisje en doet puzzels en leest voor aan het middelste meisje. De tante trekt gekke bekken naar het neefje. En tante Martha wordt niet moe, niet oud en niets is te gek voor deze kleine schatjes.
Dan is er de grote zus. De grote zus die nooit op het kleine zusje kon passen, die er niet voor haar zusje kon zijn, omdat ze zelf teveel sores had. De zus die heel graag grote zus had willen zijn, maar daar geen tijd voor had. De grote zus die kleine zus werd, omdat de kleine zus grote zus moest worden om mij te beschermen en dus nooit echt het kleine zusje was.
De vriendin is de vierde vrouw in mij. De vriendin die een luisterend oor biedt, anderen hun verhaal laat doen en dan zelf haar verhaal vertelt. De vrouw die graag een terrasje pakt met wat meiden, ontzettend veel lol kan hebben en kan gieren van de lach, kan dansen in de regen en zich daar niet voor schaamt. Die gewoon meevoetbalt met de mannen en zich net zo onbehouwen kan gedragen als hen en net zo grofgebekt kan zijn.
En als laatste de zakenvrouw. De vrouw die eigenwijs haar vrouwtje staat. Die zich niet van haar pad laat brengen en doet waar ze goed in is, waar ze plezier in heeft en niet bang is om te zeggen wat ze wil en hoe ze het wil. De vrouw die weet waar ze voor staat, wat ze wil uitdragen en hoe ze haar stempel op de wereld wil zetten en wat ze wil achterlaten.

Er ontbreken een paar vrouwen in mij

De moeder en de geliefde. Deze twee vrouwen hebben een aparte geschiedenis en zijn toch nauw met elkaar verbonden. Want zonder de een kan de ander nooit bestaan. De geliefde is inmiddels een beetje weggezakt. Soms vraag ik me af of ik nog weet hoe ik moet houden van. Deze vrouw is er wel geweest, maar dat is al weer een tijdje terug. En hoe ik haar weer wakker krijg? Dat weet ik niet.
De moeder ontbreekt ook. Inherent aan het ontbreken van een geliefde die het lang genoeg uithoudt met al die verschillende vrouwen in mij. En misschien is die moeder er wel voor het kind in mij… En wat niet is, kan nog komen, om maar eens met een cliché te eindigen.
Welke vrouwen schuilen er in jou?
Bruce Dixon