Weet je waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb? Maar dan ook echt een enorme grote hekel. Zo’n onwijze hekel dat je er fysiek misselijk van kan worden? Echt zo’n onwijze verschrikkelijk grondige vanuit mijn schoenzolen komende hekel?
Geklets over iemand achter zijn rug om.

Daar heb ik een hekel aan

Dat je een kamer binnenkomt en dat het gesprek stilvalt. Dat je voelt dat mensen het over je hebben, zonder dat je er precies de vinger op kunt leggen. Gewoon, omdat je dat soms voelt aan je theewater, dat je op een bepaalde manier aangekeken wordt als je binnenkomt of omdat je het idee hebt dat er een gesprek wordt voortgezet waar jij het eerste deel van hebt gemist.
Gisteren was er bij Brandpunt een item over pesten op de werkvloer. Drie mensen die nu thuiszitten omdat ze waren weggepest van het werk. Als de collega de kantine binnenkwam, viel het gesprek stil. Een ander kreeg continu kritiek op de werkzaamheden die hij uitvoerde, ongeacht hoe goed hij het deed. En de derde kreeg nooit mailtjes over vergaderingen en miste die dus.
Die mensen zitten thuis omdat de rechter oordeelde dat de werkrelatie was verziekt. Niet de manager of de zogenaamde collega’s konden naar huis, nee degene die gepest werd, mocht vertrekken. Daar kan ik zo slecht tegen. Ik had er niet bij moeten zitten: je hebt aan mij dan een hele slechte.

Recht voor zijn raap: mijn advies

Als je me wat te zeggen hebt, doe het dan recht voor mijn raap en niet achter mijn rug om. Dan kan ik je tenminste gelijk op je bek slaan van een behoorlijk antwoord voorzien. Maar niet dat irritante achter mijn rug om lullen over dingen die ik doe of zeg. Daar word ik echt heel pissig van.
Bovendien vind ik dat ontzettend triest en slap en het getuigt eerder van jouw kinderachtigheid dan van mijn apartheid. En dan zijn wij geen vrienden meer.