Ik maakte me nogal druk over iets wat nog moet gebeuren. Mijn disgenoot van vanavond, bij wie ik mijn gedachten neerlegde, keek me aan en trok een wenkbrauw op. “Waar schaam je je voor?” vroeg hij me op de vrouw af.

Die vraag had ik niet verwacht. Ik moest even nadenken. Had ik iets gedaan waarvoor ik me moest schamen? Overstappen van de ene dojo naar de andere is in de westerse wereld niet iets om je voor te schamen… Zeker niet als je daarmee de kans hebt om beter te worden en meer te leren. En als je daarmee eindelijk voor jezelf opkomt.
“Nergens voor,” antwoordde ik naar waarheid. En ik ging wat rechter op mijn stoel zitten.
“Waar maak je je dan druk om?” Het logische antwoord is dan natuurlijk dat ik me nergens druk om hoefde te maken.
En toch. Ik probeerde het nog eens. “De dojo waar ik zat, hecht aan traditionele Japanse waarden. Je gaat niet weg bij je leraar. Je blijft trouw aan je sensei.”
“Zeiden ze dat?” Ik knikte bevestigend. Mijn tafelgenoot lachte. “Zijn ze zo onzeker dat ze dat moeten zeggen?”
Ik keek hem aan. Bizar. Zo had ik het nog niet bekeken. Wat een eye-opener! “Maak je niet zo druk. Je hebt niets gedaan waar je je voor moet schamen.”
Ik ga iets geruster slapen straks. En als het zover is, dan denk ik even terug aan dit gesprek. Dan sta ik nog een beetje sterker dan ik al ben. Ik ben een tijger. Ik moet alleen nog leren grommen: grr.