“Martha, waarom heb jij eigenlijk nog geen vriendje?” vroeg het inmiddels achtjarige meisje vandaag aan mij. “Tja, ik weet het ook niet,” zei ik oprecht, “ik ben volgens mij heel lief en aardig, maar ik denk dat mannen mij niet begrijpen.” Het meisje keek me aan en zei: “Wat stom, wat een stomme mannen.”


“Ja, hele stomme, domme mannen.” zei ik.
“Ik vind je wel lief hoor. Maar mijn papa mag je niet hebben. Die is al bezet.”
“O, maar ik wil jouw papa ook helemaal niet hebben, want die is van jou!”
“Dan is het goed,” het meisje draaide zich om en liep de zaal in.
Kinderen spreken de waarheid en dit meisje is zo lekker eerlijk. Zo ongenadig eerlijk. Zo pijnlijk eerlijk ook. En ze kan zo ontzettend goed haar vingertjes op de gevoelige plek leggen, en ze erin duwen en nog even een rondje draaien.

“Waarom heb je nog geen vriendje?”

De vraag zet mij aan het denken. Geen flauw idee. De afgelopen jaren was ik natuurlijk veel met mezelf bezig om zowel fysiek als mentaal beter te worden. Maar nu ik toch redelijk goed opgedroogd ben, is er geen goede reden meer, behalve dan dat mannen soms oogkleppen op hebben of gewoon echt stom zijn. Ik ben het denk ik maar gewoon met het kleine meisje eens. Dat is het makkelijkste, ook al is het struisvogelpolitiek.