Soms  heb je zo’n gevoel wat lastig uit te leggen is, maar het laat zich het beste omschrijven door het gevoel weer kind te willen zijn. En dat gevoel heb ik nu. Het lijkt me heerlijk: één keer per week gewoon weer in de zandbak spelen of knikkeren en dan je mooiste bonk verliezen aan het buurmeisje omdat zij vals speelt. Of zandtaartjes bakken. Of in bomen klimmen en dan je knieën en armen kapot schaven. Thuiskomen met modder op je kleren en je moeder die dan boos op je is omdat ze weer je kleding moet wassen.
Hoe dat komt?
Ik zit al een paar dagen van die feel good high school movies te kijken: High School Musical, A Cinderella Story, Another Cinderella Story. Allemaal van die happy happy eind goed al goed filmpjes. En nou heeft dat natuurlijk niks met knikkeren en zandbakken te maken. Maar ze roepen wel het “ik wil weer kind zijn”-gevoel op.
Het mooiste van dat gevoel is weten dat je nog alle kansen hebt en van alles van je leven kunt maken. Je kunt nog piloot worden omdat je nog geen lenzen hebt. Je kunt nog dromen van een beroep als sterrenkundige omdat je nog niet weet dat je slecht bent in natuur- en scheikunde op de middelbare school. Je kunt nog kiezen om journalist te worden, omdat je nog niet weet dat er van de 900 inschrijvingen maar 225 worden toegelaten. En je kunt nog geloven in de prins op het witte paard die je komt redden. Je neemt nog geen genoegen met een gewone kerel op een muilezel.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: je bent nog niet gedesillusioneerd en alles is nog mogelijk.
Dit liedje triggerde het gevoel:
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=dB6yRyjt05c?rel=0&w=425&h=349]
Het voelt ok. Weet er iemand een knikkerpotje dat vandaag niet onder water is gelopen?