JULIET:
‘Tis but thy name that is my enemy;
Thou art thyself, though not a Montague.
What’s Montague? it is nor hand, nor foot,
Nor arm, nor face, nor any other part
Belonging to a man. O, be some other name!
What’s in a name? that which we call a rose
By any other name would smell as sweet;
So Romeo would, were he not Romeo call’d,
Retain that dear perfection which he owes
Without that title. Romeo, doff thy name,
And for that name which is no part of thee
Take all myself.
Uit: Romeo en Juliet, Act 2, scene 2, 1600

Juliet denkt in dit stukje na over de betekenis van een naam. Al zou een roos anders heten, dan zou hij nog steeds zoet ruiken. Zij komt tot de conclusie dat de naam Romeo geen onderdeel is van Romeo zelf omdat het geen lichaamsdeel is dat toebehoort aan de man.

Met name

Vanavond was ik met mijn moeder uit eten. We waren een beetje aan het filosoferen over namen. Met name over mijn naam. Ik ben namelijk vernoemd naar een zus van mijn vader en naar mijn moeder. Ik zat me af te vragen of ik ooit een andere roepnaam zou kunnen hebben.
We kwamen tot de conclusie dat het lastig is om na ruim 35 jaar een andere naam aan te nemen. Je bent namelijk zo vergroeid met je naam, dat het wèl een onderdeel van jezelf is. Je vrienden, kennissen en anderen bekenden zullen er in ieder geval maar moeilijk aan kunnen wennen. Voorlopig ben ik nog Martha. Maar over een paar jaar misschien wel: Machteld, Julia, Esther, Brenda, Anna, Frederique, Nina, ……
Nee, ik heb echt geen idee of ik wel bij die namen pas. Ik zou er zelf ook enorm aan moeten wennen.
Ach ja, what’s in a name?