spuwen (overg.; spuwde, h. gespuwd) [~ Lat. spuere, Gr. ptuein, 1 (formeler dan spugen) speeksel enz. uit de mond uitwerpen: hij spuwt op de grond; verboden te spuwen; (uitdr.) iem. in ‘t gezicht spuwen, hem diep beledigen; (uitdr.) op iem. of iets spuwen, hem of het diep verachten; (uitdr., litot.) in iets niet spuwen, het graag lusten; in de handen spuwen, als symbool van hard werken; 2 (formeler dan spugen) braken: bloed, gal spuwen; (uitdr.) vuur en vlam spuwen, zie bij vuur (1); (bij verg.) (van een vulkaan) de Vesuvius spuwt soms vuur.

Spuwen, een van de meest smerige bezigheden die ik ken. Hoe vaak ik jochies van een jaar of veertien niet op de grond zie spuwen omdat ze wat slijmophoping hebben. Ook zijn er volwassen mannen die op de grond spuwen. Vaak zijn dat rokers. Ik vind het smerig. De meest smerige spuwers zijn mensen die eerst lekker hun neus ophalen en dan op de grond spuwen. Zo’n grote groengele klodder slijm die dan voor je op de grond wordt gedeponeerd.
Heb je een beeld? Mooi, dat was de bedoeling ook. Dan over naar iets mooiers

Het water spuwen van die fonteinbeestjes

Mooier vind ik waterspuwers: leeuwtjes, draakjes, duiveltjes of andere beestjes die in een fontein staan en water spuwen, het bassin in. Dat zijn vaak de meest prachtige versieringen die het water afvoeren van een kerkdak. Kijk maar:

bron