Ik weet het niet meer precies, maar het allereerste boekje dat ik zelf las, is waarschijnlijk een boekje van Jip en Janneke geweest. Het kan niet anders met een vader die helemaal gek was van alles wat Annie MG Schmidt schreef. Ik heb de boekjes behoorlijk stuk gelezen, zelfs door het boeklon heen dat mijn moeder op de boekjes plakte om ze te beschermen. We waren altijd heel netjes op boeken. Ik heb nog heel veel boeken die zowel een stofkaft als een boeklon kaft hebben.
Jip en Janneke dus.
O wat hield ik van die kleine kindjes. Ze waren niet altijd even braaf, maar dat was juist leuk. En Takkie het hondje was bijna altijd de sjaak in mijn herinnering. Volgens mij moest het hondje een keer in Jannekes poppenwagentje liggen, maar hij wilde dat niet. In mijn herinnering beet Takkie Janneke toen. Volgens de Wikipediapagina riep de moeder altijd: “Dat mag volstrekt niet!” maar dat heb ik geloof ik geblokkeerd.
Later kreeg ik Jip en Janneke in het Latijn: mijn vader nam het eens mee geloof ik. Het heette Jippus et Jannica. Ik kan het nu niet meer lezen, maar ik krijg spontaan zin om me weer eens op het Latijn toe te leggen. Ik heb dat namelijk vier jaar gevolgd in het voortgezet onderwijs.
Wist je trouwens dat Jip en Janneke voorlopers zijn van de Zwarte Pietendiscussie? In Engeland vond een Britse krant dat het net kleine negertjes waren en dat zou discriminerend werken. Waarschijnlijk had die krant nog nooit van het woord silhouet gehoord, maar goed. De illustratrice Fiep Westendorp maakte nieuwe Jip en Janneke tekeningen. Ik kan me herinneren dat ik er best wel een beetje boos over was. Wat een onzin allemaal.
Jip en Janneke hebben in ieder geval een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Gek is dat, wanneer je bedenkt dat je dat te danken hebt aan ouders die je vroeger voorlazen en zo hun liefde voor lezen én Annie MG Schmidt op je overbrachten. Ik vind dat heel bijzonder.
