In 2009 ging ik met vier andere mensen naar Italië. Ik deed daar mee aan het WK karate en iaido. Iaido is een Japanse sport die uitgevoerd wordt met een niet scherp zwaard. Iaido is de weg van het zwaardtrekken. Kijk hier maar even voor een extra uitleg. We gingen met het vliegtuig vanaf Eindhoven naar Pisa en vanaf daar met een gehuurde auto naar het hotel in Marina di Massa, iets ten noorden van Pisa. Tenminste, dat was de bedoeling…
We waren wat aan de late kant op het vliegveld en moesten nog inchecken. Er zaten twee dames achter de balie om iedereen in te checken. In een van onze tassen zaten twee niet scherpe iaito. We hadden extra betaald om dit als bijzondere bagage mee te krijgen. We checkten in, gingen door de douane en stapten in het vliegtuig. We hadden ons net lekker genesteld op onze stoelen, voor zover dat ging en wachtten tot we zouden opstijgen. De piloot had zijn compleet onverstaanbare praatje al gehouden (This is your captain speaking prr krieoooeee pieieiep), maar de deur ging niet dicht. De intercom kraakte weer:

Wil mevrouw de B. zich melden bij de cockpit? Mevrouw S. de B. wilt u zich melden bij de deur voor in het vliegveld?

(Ik gebruik hier initialen, niet omdat de dame in ons gezelschap een crimineel is, maar omdat ik graag haar privacy wil bewaken.)
S. liep naar voren. Haar vriend ging met haar mee. De stewardess zei iets tegen S. en wij zaten in gespannen afwachting te kijken. We zagen haar gezicht betrekken en mijn karateleraar liep erheen. En even later werden M. en ik ook naar voren gewenkt. “Onze iaito mogen niet mee.” Ik snapte het niet. De stewardess legde uit dat de marechaussee ons zou komen ophalen en dat we daarop moesten wachten. We pakten onze spullen uit het vak boven onze stoelen en liepen terug naar voren. We legden uit dat we een sportteam zijn en dat het sportzwaarden zijn. We hadden er extra voor betaald en snapten niet waarom we nu van het vliegtuig moesten. Ook de andere passagiers werden onrustig. Opnieuw legden we uit dat we een sportteam waren en dat we naar een WK in Italië gingen, dat onze zwaarden niet gevaarlijk waren, want niet scherp.
De marechaussee kwam twee man sterk om ons van het vliegtuig te halen en te escorteren naar de vertrekhal. Mijn karateleraar ging met de marchaussee mee om uitleg te geven over de zwaarden. We hadden namelijk geprobeerd om een klasse vijf illegaal wapen uit te voeren. Ondertussen bleven wij vieren over om onze bagage op te wachten die inmiddels van het vliegtuig gehaald was. Tijdens het wachten op onze bagage werd het me even teveel en ik huilde een paar tranen van frustratie. Onze zwaarden waren helemaal nooit op het vliegtuig geladen. Bij de controle waren ze uit de rij gehaald en bij de marechaussee terecht gekomen.
We hadden onze bagage en liepen naar het kantoor van de marechaussee. Daar zat mijn leraar nog te praten met de man die ons van het vliegtuig haalde. Even later kwam hij naar buiten, mèt onze zwaarden! Godzijdank kregen we die terug. De enige reden dat we ze terug kregen, was omdat we ze dubbel hadden verpakt, zoals het hoort.
We hoorden dat er een verkeerde sticker op de tas was geplakt door de dame achter de balie. Desgevraagd antwoordde zij dat ze had verstaan dat er sportsokken in de tas zaten. Ik was achtergebleven en niet naar de balie gegaan. Ik vertrouwde mezelf niet helemaal in de buurt van die vrouw.
Het vliegtuig was inmiddels weggevlogen, zonder ons. Overigens had alleen S het vliegtuig moeten verlaten, wij mochten blijven zitten. Maar zo werkt het niet bij ons: we vliegen allemaal of we vliegen allemaal niet. We kozen dus voor het laatste. Maar we wilden nog steeds naar Italië voor het WK. We besloten de reis dan maar te maken met de auto. Zo kwam het dat een Toyota Aygo en een Fiat Panda richting Italië reden. We reden via Duitsland, Zwitserland (we moesten hiervoor ook nog een wegenvignet kopen) en Noord-Italië. Bij Milaan was het inmiddels elf uur ‘s avonds. We moesten dus echt overnachten. Met ons vijven overnachtten we in een hotel in de buurt van Milaan.
De volgende ochtend reden we verder naar Marina di Massa. Daar kwamen we rond het middaguur aan. We installeerden ons in het hotel waar we lieten weten dat we goed aangekomen waren aan het thuisfront. Dat had zich ernstig zorgen gemaakt of het allemaal wel goed zou gaan. Maar op een driftpartijtje waarbij de vangrail vrij dichtbij kwam en wat efficiënte bochten (de kortste weg telt) na, kwamen we goed aan. Moe, maar een hoop ervaringen rijker.
De wedstrijden waren nog niet begonnen. We hadden alleen de openingsceremonie gemist. Nu is dat niet zo mooi als die van de Olympische Spelen, dus we hadden daar weinig aan gemist. De wedstrijden verliepen voor mij goed: zesde bij karate, tweede bij iaido.
En daarna moesten we weer terug. Dit keer ging de reis in één dag. We vertrokken ‘s ochtends om zeven uur en kwamen ‘s avonds om half tien aan in Zoetermeer. Dit keer reden we via Noord-Italië, Zwitserland (met een prachtige boete vanuit Basel een paar weken later), Luxemburg en België. Doodmoe kwamen we aan. Ik sliep die nacht bij mijn moeder omdat zij me niet meer naar huis wilde laten rijden, ik wilde het zelf ook niet. Ik sliep als een roos die nacht. En de nacht erna.
Hoe irritant ook dat we niet mochten vliegen, ik had dit voor geen goud willen missen!