De grote drie. Ik ken twee trio’s die de grote drie genoemd worden. In het cabaret zijn dat Wim Kan, Wim Sonneveld en Toon Hermans. In de boekenwereld zijn dat Harry Mulisch, Willem Frederik Hermans en Gerard Reve. Er is zelfs een hele Wikipedia-pagina die het begrip behandelt! Het gaat bij “de grote drie” om toonaangevende mensen, dingen, landen in een bepaalde categorie. Deze drie zetten de toon, hebben bepaalde invloeden op de wereld waarin zij verkeren. Denk bijvoorbeeld ook aan Dries van Agt, Joop den Uyl en Hans Wiegel of Churchill, Roosevelt en Stalin in de Tweede Wereldoorlog. En zo kunnen we nog wel even doorgaan met het noemen van grote drietallen. Kijk vooral ook even op de Wikipedia-pagina: het is echt interessant om te lezen.
Een ander groot trio dat daar genoemd wordt, is Sophocles, Euripides en Aeschylus: van hen zijn de meeste toneelstukken bewaard gebleven. Van Sophocles en Aeschylus zijn er zeven van beide bewaard gebleven en van Euripides maar liefst achttien!
Ik vind het erg leuk, grote trio’s. Maar voor mij hoeven twee van de drie schrijvers van de grote drie niet. Ook bij de Taalstaat van Frits Spits op radio 1 tussen elf en één uur op zaterdag mag de hoofdgast kiezen voor een kussentje waar hij op wil zitten. Op die drie kussentjes staan de hoofden van Mulisch, Reve en Hermans. Mulisch, Reve en Hermans zijn alledrie inmiddels overleden. Ik vind dat het tijd wordt voor een nieuwe grote drie in de literatuur. Maar in plaats van de grote drie te laten kiezen door oude wijze mannen met grijze baarden, laat ik jullie de grote drie kiezen:
Wie zijn volgens jou de nieuwe grote drie van de Nederlandse literatuur?
Ik lees weer heel graag jullie antwoorden. Laat daarvoor een reactie achter, met link, onder deze post zodat ook anderen ze kunnen lezen. En als je suggesties hebt voor vragen, dan hoor ik dat weer graag!
