Het is bijzonder hoe lastig het is om een blij moment te bedenken als je jarenlang depressief bent geweest. Want aan alle blije herinneringen zit vaak toch ergens wel een zwart randje. Voorbeeld? Ik haalde mijn zwarte band in 2010. Ik zou blij moeten zijn, maar ik vond het verschrikkelijk. Achteraf.

Op het moment zelf was ik blij, natuurlijk. Jaren naar toe gewerkt, maar mijn vader was er niet bij en dat stak best wel. Hij had daar gewoon bij moeten zijn. Net als bij mijn derde plek op het EK in Denemarken en Rotterdam en mijn derde plek op het WK in Curacao. Hij had niet fysiek aanwezig hoeven zijn, maar ik had hem wel willen bellen. “Papa, ik ben derde geworden!”
Maar het kon niet. Hij was er al niet meer. Hij was wel bij mijn afstuderen. En daar kwam het gezin bij elkaar. Maar geen partner. Grijs randje.
Rodion Kutsaev