De opdracht was simpel: schieten zodra het doel in het vizier komt. Nu was het alleen maar wachten tot dat gebeurde en hij kon schieten. Op zijn plaats hoog boven in de kerktoren, kon hij iedereen zien die langs kwam lopen. Het was overigens niet zijn eerste opdracht, maar wel de meest vreemde. De scherpschutter had zijn opdrachtgever niet gezien, maar zijn stem kon hij zich nog levendig herinneren. De stem klonk als een gebarsten klok, er zat een kraak in het geluid, die de opdracht extra angstaanjagend maakte.

De scherpschutter dacht terug aan de ontmoeting. Hij had plaatsgenomen in de biechtstoel van de kerk waar hij nu verschanst zat en wachtte op de man die hij zou ontmoeten. Plotseling klonk er wat gerommel in het hokje naast hem en werd er een foto door het luikje geschoven. “Dit is je doel. Dood haar.” Opnieuw een beetje gestommel en het werd weer stil. De scherpschutter had nog in het hokje ernaast gekeken of er misschien een envelop met geld was achtergelaten, maar er lag niets. Hij zou zijn geld pas na afloop krijgen dus. Tenminste, dat hoopte hij.
De vrouw op de foto was niet mooi en niet lelijk. Haar naam en adres stonden achterop de foto, zodat hij niet de verkeerde zou hebben. Hij tuurde door het vizier van zijn wapen, checkte of de veiligheidspal eraf was en keek of de goede kogels in het magazijn zaten. Alles klopte. Nu moest hij alleen nog maar wachten tot de vrouw binnen zijn bereik kwam.
Wekenlang had hij haar gevolgd. Hij kende haar schema, wat ze deed op welke dag en waar ze dan was of naar toe ging. Hij had nog nooit zo’n regelmatig persoon gezien. Alle plaatsen had de scherpschutter bekeken. De kerk, waar ze op zondag naar toe ging, bood de beste plek om te omgeving te overzien en daar zou hij een ‘clear shot’ hebben. Wat duurde wachten toch lang, daar in die klokkentoren.
Daar was ze!
Eindelijk! De scherpschutter richtte zijn geweer, keek door het vizier en mikte op haar hoofd. Zijn vinger lag op de trekker en net toen hij op het punt stond om over te halen…
BONG….. BONG…. BONG….
De scherpschutter schrok, drukte op de trekker en schoot…. mis. De kogel landde een meter hoger in de muur van het huis waar zijn doel langsliep. Door de herrie van de klok, hoorde niemand het schot. De scherpschutter maakte dat hij door het trapgat naar beneden kwam op de lager gelegen etages, weg van de herrie. Hij moest opnieuw beginnen. De schutter schold zichzelf uit: waarom had hij niet aan de klokken gedacht?
Woensdag had hij weer een kans. Dan ging de vrouw hardlopen in het park. Hij had een mooie boom gespot waarin hij zich zou kunnen verstoppen. Het betekende ook dat hij vroeg zijn bed uit moest, want de vrouw liep ‘s morgens om half negen al hard. Hij wilde zich in het donker nog verstoppen, omdat hij anders gezien zou kunnen worden.
Bepakt met zijn geweer en bezakt met proviand vertrok de scherpschutter naar het park en de boom. Hij klom in de erin, zocht een stevige tak uit en installeerde zich om opnieuw te wachten op zijn doelwit. Nog geen uur later hoorde de scherpschutter iets. Verbeeldde hij zich dit? Hij spitste zijn oren en luisterde. Ja! Daar was het weer! Nu wat luider.
KRRRRRRRRRAAKKKK!
Met een luid geraas brak de tak af waarop de scherpschutter zat. In een laatste poging om zelf niet op de grond te vallen greep hij met zijn armen de tak boven zich vast en bleef hangen. Zijn ademhaling kwam in korte stoten. Eerst moest hij zijn ademhaling tot rust brengen, daarna zou hij naar beneden kunnen gaan. De scherpschutter hing aan zijn armen, die langzaam begonnen te verzuren. Hij moest nu handelen! Langzaam trok hij zichzelf op aan de tak en zette eerst zijn ene voet en toen zijn andere voet. Als een luiaard hing hij aan de tak. Nu was het zaak zijn lichaam aan de andere kant van de tak te krijgen, zodat hij rechtop kon komen. De scherpschutter sloeg zijn linkerbeen verder om de boom en trok zichzelf over de tak heen. Hij zat rechtop. Langzaam en voorzichtig liet hij zich langs de stam van de boom naar beneden zakken. Na een kwartier voelde hij weer vaste grond onder zijn voeten. Hij wachtte even tot het trillen in zijn armen en benen minder werd, pakte zijn spullen en ging met hangende schouders weer naar huis. Ook deze kans was verkeken. Stomme tak. Terug naar de tekentafel. Dit ging een lastig klusje worden en het was geheel niet zeker dat het zou lukken.