Een tatoeage is niet asociaal
Renée Braams schreef gisteren een column in de Volkskrant, waarin zij de mening verkondigt dat zij tatoeages niet mooi vindt. Sterker nog, ze verafschuwt tatoeages:
Die afschuw is er, omdat ik denk dat de intentie van de automutilatie die de tatoeëerder uitvoert ligt in het ‘épater le bourgeois’: de wens de burgerman te schokken.
Ook stelt zij dat mensen met tatoeages uitstralen dat zij lak hebben aan de maatschappij, aan alles en iedereen. Braams gaf als voorbeeld dat zij wilde weglopen bij de optometrist, toen ze merkte dat de dame een tatoeage op haar arm had.
De tatoeage door de geschiedenis
Het hebben van een tatoeage is al eeuwen, zo niet millenia, bekend. Vroeger waren het de zeelui die een tatoeage hadden, ruwe mannen, stoere bonken die zich lieten tatoëren. Dat zeeschuimers niet altijd een goede reputatie hadden, heeft de reputatie van de tatoeage inderdaad geen goed gedaan. Nog vroeger werden asdeeltjes van overledenen in zelfgemaakte wonden gestrooid om te helpen bij het rouwproces. Er zijn zelfs aanwijzingen dat er al 12.000 jaar geleden tatoeages geplaatst werden. Ook bij de oude Egyptenaren zijn ruwe vormen van tatoeages gevonden en eveneens op het lichaam van Ötzi, de ijsmummie uit de Alpen, die 5300 jaar geleden leefde, zijn tatoeages gevonden.
Slaven en gevangenen werden ook getatoëerd om voor herkenning te zorgen, wat overigens hele nare associaties oproept met het tatoëren van joodse mensen in de nazikampen. Zijn dit dan asociale mensen?
Tatoeage komt van het Tahitiaanse woord tattau dat ‘markeren’ betekent. Hoewel het al eeuwenoud is, roept het dus kennelijk nog altijd aversie op. Bij mevrouw Braams bijvoorbeeld.
Mevrouw Braams stelt dus, dat getatoëerde mensen lak hebben aan de maatschappij. Ze stopte zelfs met het lezen van columns die haar eerst enorm veel plezier brachten. Waarom? Omdat ze een tatoeage in de hals van de schrijver zag op een foto bij zijn rubriek.
Haar vooroordeel: mensen met een tatoeage zijn asociaal
Ze geeft zelf het voorbeeld van een dame die gekwetst was, toen haar dochtertje moeder Braams wees op de getatoëerde armen van de vrouw. Ze nam de les ter harte. Welke les? De les dat deze vrouw een sociaal wezen is, die niet zo veel lak had aan de maatschappij als Braams beweert in haar column? Of de les dat moeder en dochter niet meer en plein public iemand met tatoeages afkeurend zouden behandelen? Ik denk eerlijk gezegd dat het laatste de les was die Braams hieruit heeft gehaald. Maar laat haar het tegenspreken als ik ongelijk heb.
Braams laat met dit voorbeeld zien dat haar mening eigenlijk achterhaald is, om gelijk in de volgende zin honderdtachtig graden om te draaien en te zeggen dat mensen ook een plakplaatje kunnen gebruiken. Want iemand die een tattoo neemt, trekt zijn eigen plan: ik ben ik, en ik heb schijt aan iedereen die me niet pruimt zoals ik ben. Maar is dat niet een juiste houding? Je kunt niet iedereen te vriend houden. En mensen die jou belangrijk vinden, maakt het echt niet uit of je jezelf permanent laat beschilderen. In het Engels: people who care, don’t matter and people who matter don’t care.
Wie zichzelf moedwillig en voor altijd schaart in de categorie van de verliezers, door zijn lichaam met inktgedrochten te ontsieren, gooit zijn eigen glazen in.
Zo besluit Braams haar column. Zij slaat de plank hier volledig mis. De eerder genoemde zeelui tatoëerden zich als zij een mijlpaal hadden bereikt: een zwaluw op de ene borst bij 5000 mijl, een tweede bij 10.000 mijl varen, een Neptunus op het been bij het passeren van de evenaar en een draak als je de datumgrens gepasseerd was. Ook de Japanse samoerai en adel lieten zich tatoëren als teken van moed. Dit zijn mijns inziens geen verliezers, maar helden. Sinds wanneer is moedig zijn een voorwaarde om je eigen glazen in te gooien?
Er zijn dus wat mij betreft voldoende bewijzen aan te voeren om de vooroordelen van mevrouw Braams te ontkrachten: tatoeages waren een uiting van moed, adellijkheid, bereikte mijlpalen en een vorm van rouwverwerking. Kortom: een tatoeage laat zien hoezeer je betrokken bent bij de maatschappij, niet dat er je lak aan hebt. Maar mogelijk gaat Renée Braams niet met mij in debat: ik ben een neerlandica met een tatoeage.
Meer weten of vragen?
Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!
14 Reacties
Trackbacks/Pingbacks
- @SssandraVv - Juist! --> Een tatoeage is niet asociaal http://t.co/YaWfNZc92f @drspee [WORDPRESS HASHCASH] The comment's server IP (149.210.131.185) doesn't match the comment's…
- @SssandraVv - Juist! --> Een tatoeage is niet asociaal http://t.co/YaWfNZc92f @drspee
- Investeren in geluk – Invest in happyness » maandagmorgen, asociaal vroeg collumpje - […] […]
- Martha Pelkman (@drspee) - @aafkeromeijn @volkskrant ik schreef ook een reactie net als jij. Braams zet zichzelf weg als intolerant en onwetend. http://t.co/82HUMa8Eyn [WORDPRESS…
- Martha Pelkman (@drspee) - @aafkeromeijn @volkskrant ik schreef ook een reactie net als jij. Braams zet zichzelf weg als intolerant en onwetend. http://t.co/82HUMa8Eyn
- @aafkeromeijn - RT @drspee: @aafkeromeijn @volkskrant ik schreef ook een reactie net als jij. Braams zet zichzelf weg als intolerant en onwetend.…
- @aafkeromeijn - RT @drspee: @aafkeromeijn @volkskrant ik schreef ook een reactie net als jij. Braams zet zichzelf weg als intolerant en onwetend.…
- Jaaroverzicht 2014 en vooruitblik 2015 - Tekstbureau DrsPeeTekstbureau DrsPee - […] meeste reacties kreeg ik op het blog Een tatoeage is niet asociaal. Dit schreef ik als reactie op een…
Dank aan mevrouw Braams voor de bevestiging dat ik mijzelf ipv asociaal juist dapper vind. Omdat ik durf te staan voor mijn eigen mijlpalen welke ik vier met mijn permanente plakplaatjes. Toch ben ik ook blij dat Braams een duidelijke voorkeur heeft die niet dezelfde als die van anderen is. Anders zou het een saaie wereld zijn. Gelukkig kan ik nu niets bedenken die maken dat ik weg kijk, dat wat die neiging op zou roepen intrigeert mij juist alleen maar meer.
Aan de ene kant vraag ik me af waarom zij zo’n afschuw heeft, aan de andere kant vind ik het jammer dat zij zich met haar vooroordelen lastig valt en wil ik het eigenlijk niet weten.
Prachtige reactie op haar column Martha! Ik las het vanmorgen en ergerde mij groen en geel aan haar idiote ‘vooroordeel’, belachelijk!
Dank je wel 🙂
ik kan je conclusie in de laatste zin niet delen. Je maakt mij niet wijs dat al die mensen met een beschilderd lichaam een nobel motief hadden. Generaliseren moet je ook in dit geval niet doen. War ik bedoeld of onbedoeld lees is een verdediging van het feit dat je zelf ook ooit een inkttekening liet zetten.
Misschien heb je wel gelijk: ik verdedig mezelf inderdaad tegen dit soort stupide vooroordelen. Ik heb er overigens nog nooit spijt van gehad, van de versiering van mijn linkerschouder :). Het is zeker niet de bedoeling om te generaliseren. Niet iedereen heeft een nobel motief gehad, dat ben ik met je eens. Maar dat iedereen met een tatoeage gelijk afgeserveerd wordt door mevrouw Braams stuit mij tegen diezelfde linkerschouder 😉
Ik wilde ooit een kleine tattoo laten zetten, maar het werd me afgeraden. Het ging om een tatoeage die de band tussen mij en mijn kinderen oneindig zou maken. Ik wilde het doen met de liggende 8, wat daar uitstekend bij past 😉
Ik zie een heleboel mensen om mij heen die om verschillende redenen tatoeages hebben. Ze vinden het mooi, maar ook een manier om overleden kinderen altijd bij je te hebben, niet alleen in je hart. Nee, mijn voorkeur gaat ook niet uit naar iemand die volledig onder de tatoeages zit met schrikbarende afbeeldingen, maar het maakt de persoon in kwestie niet ineens een verschrikkelijk mens, we hebben gewoon een andere smaak.
Wat een achterlijke conclusies trekt mevrouw Braams t.a.v. mensen met een tatoeage en wat heeft ze zich weinig verdiept in zowel de oorsprong als tradities.
Ik vind het een interessante afweging die ze maakt om haarzelf de diensten te ontzeggen van mensen mét en ze zelfs af te serveren. Her loss. En nee, ik heb de mijne niet genomen om mijn trouw aan de samenleving kracht bij te zetten maar 1. de relatie met mijn vriend te vieren in onafhankelijkheid, ik een vlinder en hij een zwaluw, en heel veel jaren later, op mijn 40ste, de volgende om trouw aan mezelf, zorg voor mijn kind en zorg voor… O wat zei ik eerder, wel degelijk voor de samenleving, want daar staat de derde veer op mijn arm wel degelijk voor.
Maar ik denk niet dat dat argument in alle gevallen opgaat, en dat hoeft ook niet, het nemen van een tatoeage behoeft geen verdediging, het valt onder zelfbeschikkingsrecht. En het [laten zetten van een tatoeage ] getuigd wat mij betreft hoe dan ook van lef, want je komt ergens zichtbaar voor uit, in die zin is het per definitie een statement naar de samenleving maar mijns inziens vooral naar jezelf. Hoe gek dat ook mag klinken, de keren dat ik mijzelf een kus op mijn rechterschouder, op de plek van de tweede tattoo heb gegeven, zijn niet meer te tellen. Ik had wel 22 jaar gewacht tot de tweede omdat ik mezelf ervan verdacht er anders geen genoeg van te kunnen krijgen, no kidding, en heb mijn bedenktijd wel heel letterlijk en serieus genomen 🙂
Bij het zien van een tattoo op de rug bij een leerling van 10 met een te laag zittende broek en een te klein t-shirt heb ik toch mijn twijfels.
Bij de iets oudere leerlingen volg ik vooral de modeveranderingen van de tattoo’s.
Soms komen er de prachtigste kunststukjes voorbij, soms vind ik ze gewoon weg lelijk. Bij de ouders zie ik kleintjes maar ook hele lappen tattoo voorbij komen.
Mijn lichaam is onbesmukt, geen tattoo, piercing of sieraad. Maar dat is mijn keuze. Mag ik dan toch wel naar andere mooie mensen kijken?
Vriendelijke groet,
Ik ben het met je eens als je zegt dat er een leeftijdsgrens moet komen op het plaatsen van tatoeages bij kinderen. Onder de achttien, of zoals jij beschrijft, bij kinderen van tien vind ik het echt geen gezicht.
Hee Martha,
In Japan worden tatoeages al lang beschouwd als ‘onrein’. Vroeger werden ze gebruikt om criminelen te brandmerken en de yakuza namen dit over. Hoe meer tatoeages yakuza-gangsters hadden en hoe pijnlijker deze gezet waren, hoe stoerder ze waren. Nu nog steeds kan je in Japan geen badhuis inkomen met een tattoeage, omdat dan aangenomen wordt dat je yakuza bent. Dus wat dat betreft klopt je opmerking misschien niet helemaal, tenzij je er natuurlijk een goede bron over hebt gevonden.
Let me know!
Hey Lucia,
Ik heb het over vroeger tijden. In de tijd van de samoerai. Toen waren tattoos wel oké. Maar wel bedankt voor je aanvulling: het is goed om te weten dat ik niet meer in een badhuis mag komen 😉
In de tijd van de samoerai had men geen tatoeages Martha. Zoals Lucia al zegt, alleen de criminelen hadden tatoeages in die tijd, maar niet vrijwillig. Ze werden gebrandmerkt. Wellicht ben je in de war met tatoeages over samoerai, want die zijn er wel veel. De bekendere samoerai zie je vaak terug in het ontwerp van Japanse tatoeages.
Als toevoeging op je stuk; in het boeddhisme is men geen fan van tatoeages. Het ironische daarvan is dat je wel vaak tatoeages ziet met boeddhistische symbolen. Het is niet verboden, maar deze toevoeging aan het lichaam brengt je niet dichter bij het doel van vrijheid en afstandelijkheid/onafhankelijkheid.
Jeff
Ren Bu Kan Eindhoven
Dank je wel Jeff, voor je reactie en aanvulling. Die zijn van harte welkom. Ik ben geen Japankenner. De informatie heb ik van een tatoëerder. Misschien is die wel foutief? Misschien zijn het niet de samoerai, maar nog veel verder terug? Hij zegt: