Ik kan me de eerste nacht in mijn studentenhuis in Leiden nog herinneren. Ik was voor het eerst op kamers, voor het eerst had ik iets voor mezelf. Het was een kamer van ongeveer 20 m2, de grootste van de gang. Ik deelde het huis met 7 andere huisgenoten. We hadden twee douches, twee toiletten en twee gasstellen ieder bovenop een koelkastje. De koelkastjes stonden in de fusie: de keuken die we met zijn achten deelden.
Bij de pijl was mijn kamer.
De eerste nacht in mijn nieuwe onderkomentje sliep ik op mijn slaapstoeltje, ik had namelijk nog geen bed in mijn kamer staan. En daar lag ik dan: 18 lentes jong en voor het eerst alleen. Ja, alleen. Want zo voelde ik me wel een beetje. Er waren allerlei geluiden om me heen. Geluiden die ik niet kende van thuis. Thuis sliep ik op de eerste verdieping aan de straatzijde, hier op de tweede, maar wel weer aan de straatzijde. Daar hoorde je zo af en toe een auto voorbijkomen of wat jongeren die gingen stappen of daarvan terugkwamen.

Geluiden in de nacht

Maar in Leiden was het anders. Ik hoorde de trein naar Lammeschans rijden, ik hoorde de spoorbomen rinkelen als de trein voorbijkwam eens per half uur. Nieuwe geluiden. Verder hoorde ik ook de mensen over de gang lopen en naar het toilet gaan of weer naar hun eigen kamer gaan. Ook was er het geluid van de voordeur die dichtviel als bewoners vertrokken naar hun studentenvereniging. Dat kende ik van thuis ook niet: mijn ouders waren eigenlijk altijd wel voor elven thuis en ik ook, als het een werkdag was. Hier gingen mensen pas na elven weg.
Heel veel nieuwe geluiden die ik niet kende. Tot er eindelijk een bekend geluid op mijn deur kwam: “klop klop klop”. En toen: “Martha, ben je daar?”
Ik deed het licht aan, pakte mijn ochtendjas en riep de klopper even te wachten. Ik opende mijn deur en zag mijn huisgenootje M. staan. “Ga je mee naar Augustinus?”
“Dat is goed,” zei ik, “ik kleed me even aan.”

Plaatje komt van Google Streetview

De opdracht was je eerste nacht in een nieuw huis te beschrijven.