Is het je wel eens opgevallen dat je overal aan eten kan komen? Als ik bij mij de deur uitstap, dan heb ik honderd meter verderop een kipslager, een Jumbo, twee bakkers, een snackbar, een nootjeskar, een Vietnamese loempiaverkoper, een Kruidvat, een Turkse supermarkt en een traiteur (of hoe noem je zo’n sjieke slager ook al weer?). Dat noemen ze ook wel een winkelcentrum.

Als ik op het Savornin Lohmanplein kom, dan zit ook daar een Albert Heijn, een Aldi, een nootjeswinkel, een poelier, een Aldi, een kaasboer en een bakker. Bij de twee drogisterijen die er zitten, staan Kokindjes (van die ronde dropjes) op de toonbank en de Albert Heijn biedt op een plateautje stukjes kaas aan. Bij de slager en de kaasboer mag je proeven van de lekkernijen.

Overal is eten

Overal wordt eten al dan niet gratis aangeboden. Want eten is gezellig. Je voelt je welkom en warm. Je deelt iets met elkaar. Hè, gezellig. Mensen met een andere culturele achtergrond dan de onze, klagen over het feit dat ze maar één koekje krijgen bij de koffie en dat dan de trommel dicht gaat. In andere culturen is het gebruikelijk dat je de hele tafel vol eten zet en dat de gasten mogen pakken wat ze willen en als je ‘nee’ zegt, wordt het als belediging opgevat. Heb ik me laten vertellen.
Op verjaardagen komen, na de taart, de chips en de bijzondere Franse kaasjes met toastjes op tafel waar je van mag pakken. Zo af en toe staan daar komkommerschijfjes en tomaatjes tussen. Maar jongens wat hebben we het gezellig, want er staat eten op tafel.

Ik heb het daar moeilijk mee

Nu. Ik durf in vreemd gezelschap niet echt iets te pakken omdat ik me dan bekeken voel. “Ja, ik snap wel waarom zij zo dik is,” zie ik sommige mensen denken. Maar als ik dan toch pak, heb ik moeite om maat te houden. Ik weet namelijk niet meer wat normale porties zijn. Dat concept ben ik kwijt. Neem ik teveel, dan krijg ik voor mijn gevoel weer ‘de blikken’, neem ik te weinig dan vind ik mijn toastje niet lekker. Ik eet niet eens een ijsje op straat vanwege ‘de blikken’!
Zelfs boodschappen doen, vind ik moeilijk: ik let goed op wat ik in mijn mandje stop, maar toen het een paar weken geleden zo warm was, kon ik de verleiding niet weerstaan. Plotseling lagen er waterijsjes witte magnums, in mijn mandje en die heb ik afgerekend. Daarna zo alles snel mogelijk in mijn tas gestopt en ik ben naar huis gegaan en daar heb ik heerlijk van mijn waterijsje magnum genoten. Maar ik voel ‘de blikken’ van de mensen om me heen en die van de caissière op mijn mandje rusten en dan op mij. Hoewel dat misschien niet eens zo is.
Straks. Ik eet zo weinig dat ik ongetwijfeld de vraag ga krijgen of ik niet meer wil eten. Want dit is zo weinig! Daarnaast ben ik natuurlijk hartstikke ongezelllig als ik niet mee-eet. Ah joh, nog een toastje met brie kan best. Doe niet zo ongezellig.
Maar nee, dat kan straks niet. Als ik moet gaan kiezen tussen de voedingsstoffen van een toastje met brie of die van een schijfje komkommer en een tomaat, dan kies ik straks voor het laatste. Heel ongezellig!
Geen kip, patat en appelmoes

Maar ik heb de oplossing!

Bied mij gewoon niets aan! Ik zorg echt wel voor mezelf. Glas water is prima. En als je voor mij dat ene komkommerschijfje en dat ene tomaatje hebt, dan zit ik vol en ben ik tevreden. En nee, ik ben niet ongezellig omdat ik niet eet. Ik ben hartstikke gezellig. Omdat ik niet eet, kan ik lekker veel kletsen en zul je me straks vragen of je ook nog wat mag vertellen omdat ik zoveel zit te praten.
In ieder geval: eten is niet gezellig. Niet voor mij. Eten is een noodzakelijk kwaad, dat voor mij al problematisch genoeg is. Dus zadel mij niet op met het feit dat jij mij ongezellig vindt. Dat is jouw probleem.