Hels Inferno – een leeservaring

Inferno van Dan Brown
In de afgelopen twee weken heb ik Inferno van Dan Brown gelezen. Dit is het vierde boek waarin Robert Langdon de hoofdrol speelt. Het verhaal begint in Florence, Italië. Langdon wordt wakker in een ziekenhuis en blijkt zich niets meer te herinneren van de voorgaande 48 uur. Terwijl hij langzaam bijkomt en in gesprek gaat met zijn dokters, loopt er een vrouw binnen met de intentie om Robert Langdon neer te schieten. Hij vlucht met Dr. Sienna Brooks naar haar appartement en van daaruit begint een doldwaze tocht door Florence om een man met een dodenmasker tegen te houden die de mensheid lijkt te willen uitroeien, zoals de Zwarte Dood dat deed in Europa in de dertiende eeuw.
Ik ben eerlijk gezegd nog nooit zo moe geworden van het lezen van een boek. Het stramien is dezelfde opzet als de vorige drie Langdon-boeken: de mensheid is in nood en Professor Langdon moet de raadsels oplossen die hem uiteindelijk naar de plaats des onheils leiden. In De DaVincicode, Het Verloren Symbool en Het Berninimysterie moest Langdon ook raadsels oplossen van de oude meesters. In Inferno is Dantes Divina Comedia aan de beurt om ontraadseld te worden. En dan met name het eerste deel: Inferno. Dit is het bekendste deel, want het meest spectaculair heb ik altijd van mijn hoogleraar gehoord.
In ieder Langdon-boek is er een schone dame die hem vergezeld bij het oplossen van de raadsels. Ook in dit boek is de mooie dokter Sienna Brooks bij hem. Zij gaat met hem mee Florence in.
Ik heb af en toe een beetje het gevoel in dit boek dat sommige Dante parafernalia er met de spreekwoordelijke haren bijgetrokken worden. Ook worden Langdon en Brooks iets te vaak vergeleken met Dante en zijn onbereikbare liefde Beatrice. Misschien is dit niet zo, maar de vergelijking drong zich wel aan mij op. Later nog wordt Brooks vergeleken met de gids Vergilius die Dante uit het Inferno moest leiden.
Veel schilderijen van verschillende meesters uit de Middeleeuwen en Renaissance trekken aan het eidetische oog van Langdon voorbij. De beschrijvingen daarvan vond ik soms te langdradig en leken enkel aangehaald te worden om de eruditie van Langdon, danwel Dan Brown te laten zien. Ditzelfde gold wat mij betreft voor de beschrijvingen van de gebouwen. Ik heb ze nooit gezien, en omdat ik me er slecht een voorstelling van kan maken zijn de beschrijvingen aan mij niet echt besteed.
Het verhaal zelf was wel spannend, alleen vond ik de plot wat vergezocht. Sommige wendingen vond ik zelfs ongeloofwaardig.
Waarom werd ik er zo moe van? Omdat ik mijn hoofd er zo goed bij moest houden met alle plotwendingen en onthullingen op het laatst. En vooral die onthullingen waren vermoeiend vanwege de ongeloofwaardigheid.