In de vroege Middeleeuwen kon men alleen nog maar blauw glas-in-lood maken. De koning van een land wilde echter ook rood glas-in-lood hebben voor de kerken, maar er was niemand die dat kon. Totdat er op een dag een glas-in-lood bakker was, die rood glas kon maken. Alleen had hij geen idee hoe hij dat gedaan had…

Het kwam de koning ter ore dat de bakker rood glas had weten te maken. In vol ornaat kwam hij met zijn hele hofhouding naar het dorp waar de man woonde. Hij droeg de bakker op om voor de kathedraal in de hoofdstad rood glas-in-lood te maken. De koning wilde niet horen van de arme man dat het een ongeluk was en dat hij niet wist hoe het glas rood was geworden. De koning zei: “Je krijgt een jaar om rood glas-in-lood voor mijn kathedraal te maken. Als het je niet lukt, eindig je op het schavot. Lukt het je wel, dan zal ik je rijkelijk belonen.”
De arme man probeerde het een jaar lang, maar wat hij ook toevoegde aan het mengsel, er kwam geen rood glas uit. De dag voordat de koning weer terug zou komen, was de bakker de wanhoop nabij.
“Hoe moet ik nu rood glas maken,” jammerde hij. “Op de dag dat het me lukte, was ik mijn varken kwijt en toen ik even in de oven keek tijdens het bakken, bleek dat het beest daarin gekropen was, maar als ik nu een varken of een ander beest in de oven stop, dan blijft het glas blauw.”
De avond voordat de koning zou komen, kwam er opnieuw geen rood glas uit de oven. Hij deed zijn laatste voorraad in de oven, probeerde een ander mengsel en keek door het ruitje van de oven. Het was nog altijd blauw. Toen nam de bakker een besluit: hij opende het deurtje van de oven en kroop er zelf in.
De volgende ochtend kwam de koning naar de bakkerij. De bakker was nergens te bekennen. Toen men de oven opende, zag men de dode bakker in de oven zitten en het glas was rood.
Later bleek dat de bakker had kunnen volstaan met even het ovendeurtje open doen tijdens het bakken. Zo komt er zuurstof bij en ontstaat rood glas-in-lood.
Is dit verhaal waar? Ik heb geen idee. Wie mij dit vertelde? Ik weet het niet meer. Maar het is me altijd bijgebleven en ik wilde het graag delen.
Plaatje: Michael Fruehmann