In de Efteling, waar ik tot een jaar of tien geleden veelvuldig kwam via de airmiles, had je op bepaalde plekjes vaak een geel bordje staan met een rond gat erin, waar je de lens van je toen nog analoge toestel in kon laten rusten. Daar kon je de mooiste foto’s maken.
In het digitale tijdperk is dat Kodakmomentje er nog steeds, maar nu zijn er veel meer van die momenten. Zoals bijvoorbeeld gisteren toen ik de portiek uitstapte.
Er staan daar altijd een paar fietsen. Dit keer zat op het stuur van één van de fietsen een duifje. Dus ik pak mijn iPhone (4 voor de liefhebbers) en maak een fotootje.
Terwijl dat duifje daar zo rustig zit, zie ik vanuit mijn ooghoeken een grote grijze kat op het duifje afsluipen. De vogel blijft rustig zitten en de kat bereidt zich voor op de sprong om de duif eens lekker te vermorzelen tussen zijn sterke kake
De kat is klaar voor de sprong en zet zijn pootjes op de fietstas. De vogel schrikt en vliegt weg (te zien op het grotere plaatje). De duif denkt: “I did! I did see a puddycat!” De kat kijkt beteuterd naar zijn lege pootjes.n. Zijn staart zwaait heen en weer, een soort Sylvester die Tweety probeert te pakken. Je ziet de duif echt denken: “I thought I saw a puddycat…”