Vanavond was mijn eerste keer. Het ging zo snel. En dan viel het nog mee, want er waren er maar weinig die meededen vanavond, hoorde ik later.
In een bijna orgastisch spervuur van opmerkingen en slimme kreten werd er gepraat via de hashtag #blogpraat. Want daar deed ik vanavond voor de eerste keer aan mee. Heb daar zelfs Tweetdeck voor geïnstalleerd.
Het ging over de vraag of je blog een doel of een middel is. Dat is wel iets om over na te denken. Voor mij is mijn blog soms een middel om dingen op een rijtje te zetten, zaken van mij af te zetten of op te schrijven wat ik heb meegemaakt. Ik blog bijna nooit heel persoonlijk. Het zijn vaak de wissewasjes van de dag. Of zaken waar ik mijn boos over kan maken. Zoals Rutte afgelopen zaterdag in TROS Kamerbreed. Luister vanaf minuut 39 en vanaf minuut 42:36.
Behalve op 13 oktober. Dan herdenk ik mijn vader. Vorig jaar deed ik dat met een gedicht. Hoe ik dat dit jaar ga doen, weet ik nog niet. Dat komt op in het moment.
Overigens heb ik voor mijzelf wel een aantal stelregels:
- Ik gebruik nooit de volledige naam van mensen
- Ik blog niet te persoonlijk
- Ik probeer niemand te beledigen
- Ik probeer er vaak een grapje in te maken, behalve op 13 oktober.
Is mijn blog doel of middel? Een middel kan een doel op zichzelf zijn. Ik wil graag schrijven, ook al heb ik er niet altijd tijd voor. Maar of hier het wanhopige “Ik wil gelezen worden” klinkt? Nee ik denk van niet. Hoewel het geen verboden toegang voor lezers is, natuurlijk :).
