Ten minste, dat zou mijn moeder zeggen. Als je eenmaal werkzoekend bent, dan heb je ineens heel veel vrije tijd. Afgezien van het feit dat ik enorm gefrustreerd raak van werk.nl en het UWV (hier en hier), heb ik ook tijd om op te ruimen. Opruimen werkt volgens alle “goeroes” louterend. Niet alleen in je huis, maar ook in je hoofd.

Je huis opruimen is je hoofd opruimen

Nu vraag ik mij af of ik echt mijn hoofd opruim, met al die kleine stukjes die ik per keer opruim. Maar goed. Ik ga jullie een kleine sneak peek in mijn huis geven. Leek me wel eens leuk.
Ik ga beginnen met mijn knutselhoekje. Dit hoekje staat gezellig tussen mijn twee Klippan Ikea banken in. Dat blauwe kastje zit vol met spulletjes om kaarten te maken. De trommel in de vorm van een hartje bevat de grotere elementen van het kaartenmaken, zoals lijm, lint en de 3D-foam die je nodig hebt om die kaarten 3D te maken (duh). Achterin ligt een doosje met haakspullen. Zelfs dat doe ik af en toe. Vooraan ligt een doosje met pastelkrijt. Ik heb ook een boekje gekocht om met dat pastelkrijt te kunnen tekenen. Ik ben echt een beetje mijn creativiteit aan het oefenen.

In mijn badkamer staan mijn make-upspulletjes. Ik heb niet veel, maar tot voor kort droeg ik ook zelden make-up. Totdat vriendin A. tegen me zei dat make-up heel veel voor je uitstraling kan doen. Sindsdien ben ik eigenlijk steeds meer make-up gaan dragen. Mascara deed ik al wel, maar oogschaduw en eyeliner en oogpotlood waren tot een paar maanden geleden niet in mijn huis te vinden. Ook voor mijn make-up heb ik een bakje gevonden. Die twee badeendjes boven op mijn wattenschijfjesbuis (leuk galgjewoord!) heb ik al een tijdje. Geen idee meer van wie ik ze heb gekregen, maar ze gaan al een jaartje of wat mee. Gezellig.
Mijn huis is een kamer en suite. Ik heb de originele deuren met glas in lood nog zitten, inclusief de inbouwkasten. De huizen in mijn wijk zijn gebouwd in de jaren vijftig van de twintigste eeuw. Toen was dat mode. In de achterkamer heb ik onder meer mijn boekenkasten staan. Die moeten nog opgeruimd worden, want een groot aantal van de boeken staat niet meer op alfabet (ja, ik ben een boekennerd). En aan de andere kant van de ruimte staat een prijzenkast. Mijn pride and joy. Hier staan mijn prijzen in die ik heb gewonnen met karate. Het hadden er meer kunnen zijn, als ik niet in 1998 een groot deel van mijn prijzen had weggegooid. Dit had ik niet moeten minimaliseren.

Dan heb ik nog twee bakjes, één voor mijn Playmobil. Dat heb ik eigenlijk pas de laatste weken ontdekt als fotomateriaal. Mede doordat Jeanet Bathoorn (die van Get social in business enzo) daar zulke leuke foto’s mee maakt.
En ik heb een bakje voor mijn snoeren gemaakt. Daar had ik het aan het begin van juli al over, omdat ik nooit het juiste snoer kon vinden. Maar nu heb ik dan eindelijk (bijna twee maanden later) een bakje met snoeren gemaakt. Soms duurt het even voor ik iets doe, maar het gebeurt uiteindelijk wel. Op termijn. Ooit. Wanneer ik er zin in heb,  gebeurt het iets eerder. Maar nooit gedwongen. Dan word ik, zo oud als ik ben, een rebelse puber en maak het juist nog erger.
Opruimen. Het is niet mijn favoriete bezigheid en ik doe dat altijd met frisse tegenzin. Maar als het er eenmaal een beetje opgeruimd uitziet, dan vind ik mijn huisje wel het allerleukst. Overigens is het nooit helemaal opgeruimd. Je kunt altijd zien dat er in mijn huisje geleefd wordt!
Waarschijnlijk valt het je op dat er geen foto’s van de keuken en de slaapkamer zijn. Daar is het momenteel nog niet opgeruimd. Dus dat houden we nog even… euh… achter de voordeur.