Iedereen haat zijn stiefmoeder. Het is niet voor niets een stiefmoeder. Hoe hard je er ook van maakt dat het een cadeaumoeder is, het blijft niet je eigen moeder. En ik heb een grondige hekel aan mijn stiefmoeder en haar rode nagellak. Al vanaf dag één dat mijn vader met haar kwam aanzetten heb ik een grondige hekel aan haar gehad. Er was iets mis met haar. Nu weet ik het. En daarom heb ik besloten dat mijn stiefmoeder dood moet.
Ik kwam er toevallig achter. Ik nam de post door voor mijn vader, hij is namelijk niet meer zo goed met de administratie en het toeval wil dat ik daar heel goed in ben. En toen zag ik het. Het begon met een kleine transactie, iets onopvallends naar een rekening in Zwitserland. Dat zag ik aan het IBAN. En daarna nog een transactie, een overschrijving, een iets groter bedrag. Toen ik vroeg aan mijn vader wie er nog meer bij de rekening kon, behalve ik, bleek dat mijn stiefmoeder erbij kon. Dit bevestigde mijn vermoeden dat mijn stiefmoeder iets van plan was; ik zag mijn erfenis in rook opgaan. Ik vertelde hem niet van de bedraagjes die naar die rekening overgemaakt werden. Ik wilde hem daar niet mee lastig vallen en hij was helemaal verliefd op zijn vrouw, wilde geen kwaad woord over haar horen.
Ik deed onderzoek naar het rekeningnummer in Zwitserland, maar het bankgeheim is daar nog echt een bankgeheim en ik kreeg niet te horen wie er achter de BV zat die de eigenaar was van de rekening. Ook de Zwitserse Kamer van Koophandel gaf me geen uitsluitsel en in Nederland was niets te vinden over het bedrijf. Omdat mijn stiefmoeder de enige was die nog bij de rekening kwam, besloot ik dat het moest stoppen. Dat kon maar op één manier.
Onder het mom van een aardigheidje nam ik een flesje rode nagellak voor haar mee. Ik zag dat haar nagellak bijna op was en dat kwam me goed uit. De nagellak in het flesje had ik gemengd met arsenicum. Mijn stiefmoeder droeg niet alleen rode nagellak, ze was ook een fervent nagelbijter. Ze gebruikte de nagellak om de stompjes een beetje aanzienlijker te maken. Ik bezwoer haar om de nieuwe nagellak te gaan gebruiken, omdat de oude bedorven was. In een ver verleden had ik een opleiding tot schoonheidsspecialiste niet afgerond, maar dit wist ik nog wel.
Mijn stiefmoeder ging de nagellak gebruiken en bleef nagelbijten. Ze werd steeds zieker, zwakker en misselijker. Uiteindelijk kwam ze op haar sterfbed en overleed. Ze had zoveel arsenicum in haar systeem en de dokter te laat gewaarschuwd, dat er niets meer kon worden gedaan voor haar. Het kwam bij niemand op om de politie te bellen bij deze doodsorzaak. Bij de dokter natuurlijk wel, maar mijn vader wilde er niet van horen. Dus liet de dokter het maar gaan.
Na het overlijden van mijn stiefmoeder, bleef ik bij mijn vader komen. Hij was erg verdrietig, maar langzaam maar zeker ging het beter met hem. De administratie deed ik nog steeds en er verdwenen geen bedragen meer. Mijn erfenis was veilig. Dacht ik.
Op een dag klopte de politie aan. Mijn vader en ik werden meegenomen voor verhoor. De dokter had toch melding gemaakt van de doodsoorzaak bij de politie. Zij vertrouwden het niet. De politie deed huiszoeking en vond de nagellak. Mijn vader had niets willen weggooien en had het zeker gemerkt als de nagellak verdwenen zou zijn. Ik kon die dus niet weghalen. Het onderzoek wees uit dat er arsenicum in de nagellak zat. Mijn vader vertelde dat ik het potje aan mijn stiefmoeder had gegeven. Hij was woedend: ik had hem van zijn levensgeluk beroofd. Hij wilde me niet meer aankijken.
Ik verdween de gevangenis in. Tijdens de rechtszaak voerde ik als verdediging aan dat ik zag dat mijn stiefmoeder geld wegsluisde. Mijn vader keek me recht in mijn ogen toen hij tegen mij getuigde: “Dat geld was voor jou.”
De opdracht achter dit verhaal staat hier.
photo credit: samantha celera via photopin cc