Via Creative Writing Now kreeg ik een pdf opgestuurd met de uitdaging om dertig dagen te schrijven op hetzelfde tijdstip, tien minuten lang. Je krijgt het begin van verhaal en daar mag je wat van maken. Leuk, maar ik ga het niet iedere dag doen. Elke woensdag dat wel de komende dertig woensdagen. Eens zien waar het toe leidt. O, en als je feedback wil geven, dan mag dat natuurlijk. Graag zelfs!
Dag 1.

“Wat een prachtig appartement,” dacht Syntha, “en het is helemaal van mij!” Al haar spullen stonden op hun plek en vannacht zou ze voor het eerst slapen in haar nieuwe appartement. Ze kon niet wachten tot ze in haar nieuwe boxspring kon duiken en de dekens tot over haar oren kon trekken.
Gelukkig viel de avond snel. Syntha had nog even voor de tv gezeten, maar was zich daarna gaan klaarmaken voor de nacht. Nadat ze het standaard ritueel had afgewerkt – plassen, handen wassen, tanden poetsen en gezicht schoonmaken – kroop ze haar bed in. Ze draaide zich op haar zij en schrok zich wild. Naast haar lag ineens een man met zijn ogen open en een druppeltje bloed liep over zijn linkermondhoek naar zijn kin. Toen ze met haar ogen knipperde was de man verdwenen.
Syntha lag te trillen onder haar dekbed. Dit had ze niet verwacht toen ze het appartement kocht. De prijs was wel een beetje “too good to be true”, maar de vorige eigenaren hadden er niets over gezegd. Aan de andere kant: had ze hen geloofd als ze het haar hadden verteld? Syntha dacht van niet. Maar nu zat ze er mee. Ze trok haar benen op naar haar borst onder de dekens. Ze durfde niet meer uit bed te komen. Ze maakte zich zo klein mogelijk; ze was doodsbang.
Ze moest ergens die nacht in slaap gevallen zijn, want de volgende morgen werd ze wakker van het gezang van de vogeltjes op haar balkon. Met afschuw herinnerde ze zich de vorige nacht. Wat was er gebeurd in haar appartement? Waar kwam die spookverschijning vandaan? Bij daglicht kon ze er iets makkelijker over nadenken, maar het bleef doodeng. Syntha nam zich voor om de volgende nacht de man vragen te stellen.
“Waarom vlucht ik niet weg?” dacht Syntha. Ieder ander zou waarschijnlijk gillend weggevlucht zijn, maar niet zij. Syntha was een vrouw met ballen. Tenminste, zo noemden haar vrienden haar. Een echte powervrouw, dapper en stoer op het roekeloze af. Zo ook nu. In plaats van verkoop dacht Syntha oplossingen voor haar probleem. Syntha nam zich voor om deze nacht aan de man te vragen wie hij was.
Die nacht verscheen de geest weer. “Wie ben je?” vroeg Syntha, haar stem trilde een beetje. De man keek haar aan en zei: “Ik ben dood, maar in mijn leven was ik de eigenaar van dit appartement. Ik wilde hier een gelukkig leven opbouwen met mijn vrouw, maar het was me niet gegund. Mijn vrouw en haar minnaar vermoordden mij in mijn slaap. Net als de vader van Hamlet goten ze gif in mijn oor. Ik overleed vrij snel, maar behoorlijk pijnlijk was het wel. Ze zijn ervoor gestraft en zitten nu in de cel, maar ik kom hier niet weg.”
Syntha keek nadenkend. Het spook was ineens niet meer zo eng nadat hij zijn verhaal had verteld. De bloeddruppel was verdwenen. Ze kreeg zelfs medelijden met hem. “Ik ga erover nadenken,” zei Syntha. “Dank je wel.” zei de man simpel en hij verdween.
De volgende dag googelde Syntha naar Nederlandse ghostbusters. Ze vond een aantal bedrijven die uitdrijvingen deden, maar niet wat ze wilde. Ze wilde de man naar de overkant helpen. Niet alleen maar uitdrijven. Daarna ging ze op zoek naar mediums. De mediums waren al meer naar Syntha’s smaak. Ze liet er eentje bij haar thuis komen die het meest respectvol was op zijn website. De man legde haar uit hoe hij te werk ging en wat hoe hij de geest zou helpen oversteken naar de andere zijde.
Maar Syntha kreeg steeds meer twijfels. Wilde ze de geest wel uitdrijven? Het was wel gezellig, een geest in huis waar ze mee kon praten en die niet zijn sokken op de grond liet slingeren. Ze bedankte het medium en liet hem de deur uit gaan. ‘s Avonds besprak Syntha haar idee met de geest, die weer op het kussen naast haar verscheen. Nu was het de beurt aan de geest om te schrikken. Dit had hij dus niet verwacht. Maar hoe langer hij erover nadacht, hoe leuker hij het idee vond.
“Hoe heet je eigenlijk?” vroeg Syntha.
“Dennis.” zei Dennis.