Eindelijk was het vandaag zo ver: vrienden van mij kregen een lintje. Samen met de moeder van een vriendinnetje zijn we achter de mogelijkheden aangegaan voor het verkrijgen ervan.
Het blijkt dat je voor een koninklijke onderscheiding flink je best moet doen, dat wil zeggen: veel papierwerk verzetten. Al met al zijn we een jaar of misschien wel langer bezig geweest om ervoor te zorgen dat er koninklijke goedkeuring kwam. Alle lof gaat overigens uit naar de moeder van het vriendinnetje: zij heeft al het papierwerk ingevuld en contacten onderhouden met de gemeente Zoetermeer. Ik heb een aanbevelingsbrief geschreven en de overige bestuursleden ermee geholpen.

Obstakels om te overwinnen voordat lintje kon worden uitgereikt

En toen moest het echtpaar nog op de plek van bestemming komen, zonder dat de reden van de aanwezigheid bekend zou worden gemaakt. Omdat het om mijn karateleraar en -lerares gaat, stelde ik voor dat ze de karate-examens op 13 december zouden doen, dan zouden ze er allebei bij kunnen zijn. Maar vrijdag de 13e examens doen, dat voelde niet goed: dus werd de datum verschoven naar vrijdag de 20e. Gelukkig kon de uitreiking nog verschoven worden naar die datum.
Toen bleek dat mijn leraar er niet bij zou zijn: hij zou naar de premiere van het circus gaan in Zoetermeer. Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling. De volwassen leerlingen heb ik ingelicht, ik wist niet hoe ik hem de 20e op de plaats van bestemming zou kunnen krijgen. We bedachten een list. Een van de leerlingen sprak hen op een woensdag aan en zei dat we hen beiden wilden bedanken voor het afgelopen lesjaar, maar er werd ten stelligste gezegd dat dit echt niet kon, omdat hij naar het circus moest.
Uiteindelijk kwamen we erop hem dan maar te ontvoeren, wat dus een heel gevaarlijke klus is als het je karateleraar betreft. Ik had er wel wat blauwe plekken voor over. Het heeft niet zo ver hoeven komen gelukkig.
Dankzij contacten bij ZFM, de radiozender van Zoetermeer, konden we onze leraar er toch van overtuigen dat hij zich bij de zaal moest melden. Uiteindelijk kon ik hem de zaal in krijgen. Hij werd wel ongeduldig: “we moeten gaan!” Maar ik kon hem ervan overtuigen dat hij toch echt moest blijven waar hij nu was.

Het heeft Zijne Koninklijke Hoogheid behaagd…

Eindelijk werden die woorden uitgesproken. En toen die woorden gezegd werden, kon ik mijn emoties niet meer de baas. Ik stond te huilen als een klein kind. De stress van de afgelopen week kwam eruit en het gevoel van misselijkheid dat mij het begin van de avond plaagde, viel weg. De spanning ging eraf. De missie was volbracht. De mensen die ontzettend veel voor mij betekenen kregen erkenning voor de karatevereniging die zij in 1990 oprichtten. Mijn karateleraren zijn benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Missie geslaagd!