Het is laat (het is 2.00 ‘s nachts als ik op publiceren druk), maar toch wil ik nog even bloggen, omdat mijn hele lichaam nog vol zit van de adrenaline. Vanavond hielp ik bij de crisisopvang van vluchtelingen in Zoetermeer. Ik vond het best wel een beetje spannend, maar het viel allemaal ontzettend mee. Ik stond achter de bar en schonk koffie, thee en limonade voor de mensen daar. En ik speelde tafeltennis met een vluchteling.
Ik had me voorbereid op ellende, maar het viel eigenlijk allemaal wel mee. Er was een tafeltennistafel, er waren spelletjes, er werd kleding uitgedeeld. De bedden die eerst keurig in rijtjes waren opgesteld, waren bijelkaar gezet om toch enige privacy te krijgen. De lakens van de bedden die niet gebruikt worden, worden gebruikt om bedden af te schermen.
Ik hoorde dat van de 150 vluchtelingen die Zoetermeer opvangt, er maar een aantal in de crisisopvang slapen. Een groot deel van de mensen gaat naar kennissen of familie om daar te slapen. Ze melden zich, laten zich registreren en gaan dan weer weg. Ik geloof dat ik dat ook zou doen. Ik hoorde ook dat dit al de tiende locatie is waar deze mensen naar toe zijn gebracht. En dat vond ik eigenlijk wel heel erg: er wordt best wel gesold met deze mensen. Als dat geen hechtingsstoornis wordt?

Niet betrokken zijn met een vluchteling?

Aan het begin van de avond werd een korte introductie gegeven, het viel me op dat er werd gezegd dat het niet op prijs werd gesteld dat je je al te betrokken toonde. Dat vond ik best vreemd. Het is toch al duidelijk dat je betrokken bent bij de mensen als je daar komt helpen? Waarom zou je dan geen interesse mogen tonen voor deze mensen?
Als je me vraagt wat ik gedaan heb? Eigenlijk heel erg basic: ik heb koffie, thee en limonade ingeschonken voor iedereen. Ik heb chocomel, water, appelsap en jus d’orange bijgevuld. Ik heb tafels schoongemaakt. En ik heb tafeltennis gespeeld met twee vluchtelingen. Gewoon om maar een beetje bezig te zijn. En ik heb vier nieuwe woorden geleerd: shai (thee), merhaba (dag), sucran (dankjewel) en lafoe (alsjeblieft). Ik schrijf het vast verkeerd op, maar dat geeft niet.

Ik vond het wel echt heel bijzonder

Het is dankbaar werk. Er zijn mensen die graag willen leren: ik zag iemand woorden schrijven en echt zijn best doen om de taal te leren.
Ik zag ook mensen lusteloos op een veldbed zitten, met hun telefoon spelen, slapen, hangen, roken en koffie drinken. Zoveel verspilde tijd. Zoveel talent dat verloren gaat. Waarom zouden we deze mensen niet gewoon iets te doen geven en hen alvast Nederlands leren? Ze vervelen zich helemaal kapot: er is niets te doen behalve spelletjes spelen en chocomel drinken.

Geef ze een doel, een dagbesteding, laat ze zich nuttig voelen!

Maar sol alsjeblieft niet met ze. Het zijn verdorie gewoon mensen die ook niet om oorlog gevraagd hebben.
Maandag ga ik weer. Het is heel speciaal om hier te mogen helpen. Al is het maar in de vorm van een glimlach of een spelletje tafeltennis met een vluchteling.