Vanochtend twitterde ik over het gevoel dat ik licht in mijn hoofd was. Dat was gisterenavond al begonnen: een combinatie van te weinig gedronken en heel weinig (ongeveer 500) calorieën tot me kunnen nemen.

Goedemorgen. Beetje licht in mijn hoofd. Rustig opstaan dus. 🙂

— Martha Pelkman (@drspee) September 25, 2013

Gelukkig kende ik een remedie uit mijn studententijd

Toen ik nog jong en wild was, zo’n tien jaar geleden, nam ik vaak meer bier tot me dan goed voor me was. Meer ga ik hier niet over vertellen: mijn moeder leest mee. Het resulteerde erin dat ik vaak in mijn bed lag en dat de wereld dan maar niet wilde stoppen met draaien. Met de nodige antiperistaltische bewegingen die daarbij hoorden.
Tot ik één been naast mijn bed op de grond zette. De wereld stond direct stil. Alsof je in de trein aan de noodrem trekt. In het Engels zou men zeggen: the world came to a screeching halt. Is het erg dat ik, als neerlandica, dat een mooiere tekst vind? Ik vind van niet.

Vanochtend was het dus weer eens zover

Ik draaide mijn hoofd om op mijn kussen. Zelfs met mijn ogen dicht kreeg ik dat overbekende gevoel.
Het is alsof je hersenen een halve minuut later meebewegen met je schedel.
Of: je zit in een attractie op de kermis en je hebt het gevoel dat je nog even terug wil naar het vorige rondje om je maag op te halen.
Dat gevoel.
Dus ik dacht: voet op de grond! En het werkte. Vervolgens kroop ik rustig naar mijn kleding, ging zittend de trap af en dronk de eerste 150 ml water uit mijn Dopper. Toen ging het beter.
Overigens was het dit keer dus niet van de alcohol, want ik drink al sinds een paar jaar geen druppel meer. Geen zin in.
Dus: heb je ooit het gevoel dat de wereld om je heen draait, zet een voet naast je bed op de grond en de wereld staat stil. Alsof je je voet op de rem zet. Dit vind ik echt de beste tip die ik op niet-studiegebied uit mijn studententijd heb meegenomen.