Waarom ben ik toch zo moe de laatste tijd? Ik draai me om en schrik. Naast me ligt een man die ik helemaal niet ken. Een blik onder de dekens leert me dat hij naakt is, en ik ook. Een flinke spierpijn leert me dat ik vannacht heb gevreeën. Een branderig gevoel zegt me dat het eerder neuken was dan vrijen. Hoe kan dat nou? Ik lag toch om half elf in mijn bed?

Het was half elf en ze lag al te slapen. Het was verdomme zaterdagavond! Waarom ging ze niet gewoon naar de kroeg? Nogal logisch dat die trut nog steeds vrijgezel was. Rust, reinheid en regelmaat, dat was waar dit lichaam op vegeteerde. Het leefde totaal niet. Het overleefde.
“Sta op, verdomme, sta op!”
Het lichaam waarin ik zit opgesloten, luistert. Nogal wankelend stapt het naast het bed en kleedt zich in de kleren die ik aanwijs: een zwart imitatie-leren jurkje, zwarte laarzen en een huidkleurige panty. Het maakt zich op met smokey eyes. Klaar om te stappen.
En te scoren.

Er ligt dus een man in mijn bed

Ik geef toe dat hij niet onaantrekkelijk is. Hij heeft alleen wat te veel borsthaar naar mijn zin. En nu? Moet ik gaan gillen of jaag ik hem mijn huis uit? Bel ik de politie? Ik besluit dat ik te suf ben om te gaan gillen en al helemaal geen zin heb in politie aan mijn deur. Ik trek mijn ochtendjas aan en ga koffie zetten.
Ik wil weglopen, maar de man draait zich om: ik kijk en zie dat wat kennelijk mijn nagels moeten zijn, sporen hebben achtergelaten op zijn rug. Dat moet me een nacht geweest zijn. Ik vind het bijna jammer dat ik me er niets van kan herinneren. Bijna.
Nee, echt? Weet het er niets meer van? Het was een heerlijke nacht: dansen op lekkere muziek en met heerlijke mannen. En dit lekkere hapje in bed gekregen. Het was een topavond! 
Ik kan me niet herinneren dat ik de koffie heb aangezet, maar het geluid van mijn koffieapparaat is niet zachtjes: de man in mijn bed schrikt wakker. Hij wrijft de slaap uit zijn ogen en vouwt zijn armen achter zijn hoofd. Hij kijkt op. “Hey, Katje,” zegt hij loom. Zijn stem klinkt diep, maar dat ‘katje’ bevalt me niet. Zou het raar zijn als ik hem naar zijn naam vroeg?
“Hey, hoe…. wil je koffie?”
“Met melk en een beetje suiker,” zegt hij.
De keuken grenst min of meer aan mijn slaapkamer en vanuit de open deur zie ik hem relaxed in mijn bed liggen. Een glimlach speelt om zijn lippen, zijn ogen zijn half gesloten: alsof hij de nacht nog even herbeleeft, wat een eikel! Na de koffie gaat hij mijn huis maar uit, zonder pardon. Hij gaat mijn keurig geordende leven niet in de war brengen. De routine van mijn zondagochtend is weg en ik heb moeite hem op te pakken. Maar waar heb ik hem opgeduikeld? Ik kan me niet herinneren dat ik naar buiten ben gegaan.

I am two women: one wants to have all the joy, passion and adventure that life can give me. The other wants to be a slave to routine, to family life, to the things that can be planned and achieved. I’m a housewife and a prostitute, both of us living in the same body and doing battle with each other. ~ Paulo Coelho

[Deze quote van Paulo Coelho is de aanleiding geweest voor dit verhaal. Het is niet helemaal uitgekristalliseerd, maar als ruwe schets vind ik hem leuk genoeg om te publiceren.]