Theater ~ 1) Aanstellerij 2) Bioscoop 3) Cabaret 4) Gebouw voor kunst 5) Gebouw voor toneel 6) Komedie 7) Podiumkunst 8) Schouwburg 9) Toneel 10) Toneelgezelschap 11) Toneelkunst 12) Uitgaansgelegenheid

Gisterenavond was ik in het theater. De voorstelling heette Adele, Conny en Jasperina, De grote drie. Het was heerlijk! Ik heb er echt van genoten. De grandes dames van het cabaret speelden voor een keer een show samen. In het echt hebben zij dat nooit gedaan, maar vandaag stonden ze eindelijk alledrie samen op één toneel.
Niet echt natuurlijk, want twee van de drie zijn inmiddels overleden. Ellen Pieters (Adele), Frédérique Sluyterman van Loo (Conny) en Hanneke Drenth (Jasperina) zijn degenen die de dames spelen. Spelen? Ze zijn de dames. Liedje na liedje kon ik meezingen. Een jong meisje voor mij ging stuk van het lachen bij het Vingerlied van Adele (de prins waar ieder meisje ’s nachts van droomt) net als de rest van de zaal. De tranen liepen over mijn wangen bij Veenbrand van Jasperina en Het is over van Conny. De vleselijke woning van Adele was een harde confrontatie met het feit dat ik dit jaar veertig wordt. En het onvermijdelijke schuldgevoel dat je voelt omdat je niet vaak genoeg naar je ouders gaat: Je laat ze echt niet in de steek.

Het theater is het leven

De lach en de traan staan dicht bij elkaar: het ene moment huil je tranen van het lachen, het andere moment huil je tranen van ontroering. Je kunt er je eigen verdriet en plezier in verwerken, want in anderhalf uur komt er een heel mensenleven voorbij. Theater raakt je. Soms zo diep dat je ziel het wel kan uitschreeuwen. Soms zo erg, dat je wegloopt.
Ik kan me nog herinneren, dat mijn moeder en ik bij een voorstelling zaten van Paul de Munnik en Maarten van Roozendaal. Mijn vader was net overleden en we waren voor het eerst na zijn overlijden weer in het theater. Dat was al best lastig, want mijn ouders gingen vaak samen naar voorstellingen met een abonnement. De voorstelling bestond uit allerlei liedjes van inmiddels overleden zangers of gingen over de dood. Misschien hadden we het moeten afleiden uit de titel van de voorstelling: Heimwee naar de hemel. Misschien ook niet. Maar het was op dat moment niet waar wij op zaten te wachten. Het raakte te erg. In de pauze zijn we vertrokken. We waren overigens niet de enigen.

De lach en de traan

Het is belangrijk dat die twee in balans zijn in het theater wat mij betreft, zoals gisterenavond. De liedjes om te lachen en de liedjes om te huilen wisselden elkaar goed af.
Natuurlijk kun je theater ook zien als aanstellerij zoals in de betekenis hierboven, maar voor mij is het wat zich op een podium afspeelt. Of het nu om de lach of de traan gaat.
Ga jij zelf naar het theater? Of heb je hele andere ideeën over het woord theater? Luister ondertussen nog even naar Adele en de prins waar ieder meisje ’s nachts van droomt:

En de versie van de dames uit het theater gister:

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag kies ik een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat hier een link achter naar je eigen blog zodat iedereen mee kan lezen.
Oorspronkelijk begon Karin Ramaker met de WOT. Na wat omzwervingen via Irene en Hendrik-Jan, kwam de WOT uiteindelijk bij mij terecht. Ik schrijf de WOT nu sinds 2014.