Vroeger klom ik niet in bomen. Er waren geen bomen waar ik in kon klimmen. En als ze er wel waren geweest, dan had ik er waarschijnlijk niet eens in kunnen klimmen. Ik had de kracht niet om mijzelf op te trekken. Maar er was niemand die riep: “Pas op! Kijk uit! Dat is gevaarlijk!”

Ik kwam thuis met geschaafde of kapotte knieën van het sprokkelhout dat onder de glijbaan lag. Ik had splinters in mijn vingers van de uitkijktoren in het park die ik niet via de trap beklom maar buitenom. Er lagen geen rubber tegels onder de duikelstang, dus als je je niet goed vasthield, dan viel je met je koppie op de bakstenen.
Je leerde dat je je gewoon goed moest vasthouden, uit moest kijken waar je je handen neerzette en opletten met vallen in het sprokkelhout. Ik groeide op in de gevaarlijke jaren tachtig. Geen idee hoeveel pleisters mijn moeder heeft geplakt toen (bedankt nog, mam).

En ik mocht nog gevaarlijk apenkooien

Dat mag tegenwoordig niet meer met gym. Apenkooien schijnt verboden te zijn omdat het gevaarlijk is, er te veel ongelukken gebeurden met kinderen die uit de klimtoestellen vielen. Gevaarlijk. Pas op. Kijk uit.
En ook nu. Vuurwerk, gevaarlijk. Vreugdevuren, gevaarlijk. In bomen klimmen, gevaarlijk. Koppeltje duikelen, gevaarlijk. Pas op mijn kind, dat hondje bijt. Eng. Blijf af. Niet aankomen. Weg daar. Kijk uit. Pas op.
Natuurlijk, vroeger was er die mammoet en die sabeltandtijger en die T-rex waar je voor uit de weg moest gaan, omdat je anders werd opgegeten. Dat is niet meer. Er zijn andere gevaren. Ik zeg niet dat je het op moet zoeken, maar als je alles gaat verbieden wat gevaar kan opleveren, dan leren we niet meer omgaan met gevaar. Dan worden we slap, onze instincten stompen af en we weten niet meer hoe we op echt gevaar moeten reageren. Is dat dan wat we willen: afgestompte papkindjes worden die geen idee hebben hoe ze moeten overleven als het er echt op aankomt?
Plaatje: Samuel Scrimshaw