Het lijkt een trend: kookboeken met verhalen erin van kookmeisjes en -jongens over hoe een gerecht tot stand is gekomen of hoe ze op zoek zijn gegaan naar het ultieme ingrediënt om net dat ene krokantje, zuurtje, zoetje of natje in een gerecht te verwerken.
Ik lees geen kookboeken. Het enige dat ik wel doe, is recepten raadplegen als ik zin heb om iets nieuws te maken. Ik zet mijn Appie-app open en ik ga naar de receptenvinder. Hierin selecteer ik standaard vega en minder dan twintig minuten en dan krijg ik wat aardige, niet-bewerkelijke receptjes eruit.
Voor mij is koken meer een noodzakelijk kwaad dan een ontspannende bezigheid en ik probeer dan ook zo min mogelijk tijd in de keuken door te brengen. In het woordenboek zie je naast het woord keukenprinses dus ook absoluut mijn foto niet.
Natuurlijk kan ik best koken, maar vraag mij niet een vijfgangendiner op tafel te zetten. Ik heb het toetje eerder klaar dan het voorgerecht. Koken is echt niet aan mij besteed. Ik heb dan ook bij voorbaat medelijden met de man die het met mij durft aan te leggen.

Ik lees dus geen kookboeken

Nooit gedaan, zal ik ook nooit doen ook. Ik gooi wat ingredienten op internet en hoop dat er iets lekkers uitkomt. Nu ziet een recept er dan wel lekker uit, inclusief gephotoshopte plaatjes, maar het is de vraag hoe het bij mij uit de pan komt.
Kortom, kookboeken lezen is niet aan mij besteed. Hooguit voor het bakken van een ei of het opwarmen van een maaltijd in de magnetron. Dat ik nog niet van de honger ben omgekomen, mag een wonder heten.
Dit jaar is de gastheer van de serie #50books Hendrik-Jan de Wit. In 2013 en 2015 werden de vragen gesteld door Peter Pellenaars. In 2014 nam ik zelf de honneurs waar.
Iedereen is vrij om de vragen te beantwoorden zoals hij of zij wil. Laat je reactie achter bij Hendrik-Jan, zodat iedereen je antwoord op de wekelijkse vraag kan lezen.