De klanken van de DM van Irene echoën door het holle vat dat mijn schedel is geworden: Ruud Ketelaar is overleden.

Ik ontmoette Ruud voor het eerst op Den Haag Centraal bij de Starbucks. Ik was werkloos en kon niet ver reizen maar hij nam de trein vanuit Utrecht en zat al aan een tafeltje. “Wat een eigenaardige man,” dacht ik. Maar al snel was het twee uur later. Al die tijd hadden we aan een stuk door gekletst over zijn werk, over mijn wensen qua werk en over de waarden in ons leven.
Het eerste uur van de ochtend gaat in een waas voorbij. Ik bel met Petra van Just Host en meldt haar het nieuws. Ook zij schrikt. We praten even over Ruud en daarna over wat we kunnen doen om zijn blog veilig te stellen. Gelukkig vinden we een oplossing.
De tweede ontmoeting met Ruud was in Amsterdam samen met Rosalie. We spraken over het boek dat ze bij zich had van John Greene en de andere boeken die we gelezen hadden. Al snel bleek dat we weer een flinke tijd hadden zitten kletsen over van alles. We kwamen erachter dat de leeftijd van Rosalie en die van mij bij elkaar opgeteld precies de leeftijd van Ruud was.
Ik belde met Elja van #blogpraat, waaraan Ruud altijd op zijn geheel eigen, karakteristieke wijze meedeed, en ook zij schrok. Het was ook zo onverwacht. Ook ik was nog versuft. Ik kon het nog niet bevatten. We besloten dat we op Jim, Ruuds zoon zouden wachten en vragen wat zijn wensen waren over het naar buiten brengen van het nieuws. We stuurden alvast wel een mail naar de mensen waarvan we zeker wisten dat ze Ruud in de niet virtuele wereld hadden ontmoet. Elja belde met Caro die zich ook een hoedje schrok.
Ruud was altijd zeer scherp en opmerkzaam. Debatteerde op het scherpst van de snede en kwam uit voor zijn mening. Dat waardeerde ik enorm aan hem. We hadden een mini-tweetup bij Caro thuis. Er waren een aantal mensen die ik kende, waaronder Ruud. Het was een heel gezellige bijeenkomst met lekker eten en drinken. Het meeste had Caro zelf gemaakt. Ook bekeken we foto’s van haar op zolder. Het gesprek in de woonkamer bleef centraal zodat iedereen elkaar verstond en kon reageren. Zo’n bijeenkomst die je bij blijft vanwege de gezelligheid maar ook vanwege het wederzijdse gunnen dat iedereen elkaar verstaat.
‘s Middags komt dan het nieuws naar buiten via het account van Ruud.

Wij, de familie van Ruud Ketelaar, zijn verdrietig te melden dat Ruud op 11-04-16 in zijn slaap is overleden.

— Ruud Ketelaar (@ruudketelaar) April 13, 2016

En dan pas dringt het echt goed tot me door. Ruud is er niet meer. Dan komen de tranen. Ik lees de hashtag #ruudwas en alle herinneringen die iedereen aan hem had. Ik voeg de mijne toe.

#Ruudwas #fritsdinsdag
Scherp
Eigenzinnig
Koffie
Wijs
Dapper
En de liefste mopperkont die ik kende. Ik zal @ruudketelaar missen.

— Martha Pelkman (@drspee) April 13, 2016

Ik herinner me de laatste blogpraat meetup in Utrecht. Ruud was er ook. We hebben even gekletst. Over het leven. Het was gezellig.
Ik herinner me zijn eigen Starbucks refill thermoskan. Ik herinner me dat ik hielp bij de verhuizing van Ruud vorig jaar. Ik herinner me hoe uitgeteld hij op de Fatboy lag na het uitpakken van een paar dozen (het was vlak na zijn hartoperatie) en hoe erg me dat raakte, maar dat ik dat niet wilde laten blijken. Ik herinner me hoe kwetsbaar hij erbij lag en hoeveel vertrouwen hij moest hebben gehad in de mensen die hij in zijn huis toeliet. Ik herinner me hoe Caro en ik hem hielpen met uitpakken en in elkaar zetten van tafels en kasten. Ik herinner me hoe alle uitpakkers gezellig samen met Ruud aten aan het einde van de dag. Ik herinner me zijn verjaardag en hoe leuk het was om hem in zijn eigen omgeving te zien, zo op zijn gemak. Ik herinner me hoe blij hij was met zijn nieuwe Dikke van Dale.
Ik herinner me Ruud.
Het is absurd dat Ruud was en niet meer is.
Dag Ruud, lieve brombeer. Rust zacht.