Ik hou van jou is een van de moeilijkste zinnetjes die ik ooit zal uitspreken. Schrijven kan ik het wel, dat kan zelfs emotieloos. Maar om het te zeggen… Dat is heel moeilijk. En daar ben ik blij om.
Ik ben daar blij om, omdat het betekent dat het zinnetje nog niet uitgekauwd is. Betekenisloos is geworden.
Sowieso zeggen dat je van iemand houdt, is moeilijk als je niet bij je gevoel kan komen. Als dat verstopt zit achter een muur die je in je leven hebt opgebouwd om jezelf te beschermen tegen alles van buitenaf wat je kan kwetsen.
Die muur is inmiddels langzaam maar zeker aan het afbrokkelen. De stralende kern, die ene met helder wit licht die ik jarenlang verborgen heb gehouden voor iedereen, kiert zo af en toe door het afbrokkelende bouwsel heen en schijnt dan op de mensen waar ik het meest om geef. Tegen die mensen kan ik oprecht zeggen:
Ik hou van jou.
Well, ik heb je ontmoet… en kan stralend roepen: ‘Ik hou van je, wijffie!’
Same here :D.
Ik ook van jou, osow~!
Dank je wel :), right back atcha 😀
Herkenbaar. Niet dat er vroeger niet werd gehouden van… maar van huis uit ook niet meegekregen of gehoord. En inderdaad, heftige mooie woorden die ik ook niet licht opvat. Mooi dat je ze nu vaker kan/wil/durft te zeggen.
Wij waren ook niet zo’n gezin dat om de haverklap riep dat we van elkaar houden. Maar houden van was er wel.
De meest onmogelijke zin die er bestaat en daarom zul je mij die ook niet horen uitspreken. Interessant om jouw invalshoek te lezen.
Om de een of ander reden vind ik het makkelijker om te zeggen: ik zie je graag! Al betekent het ‘au fond’ hetzelfde 🙂