Ik ben 13 jaar. Een brugsmurf. We zijn in de gymzaal die 20 minuten fietsen van het schoolgebouw verwijderd ligt. Het is lente en een zonnetje schijnt rustig op ons neer.
De gymles is afgelopen en de klas is zich aan het omkleden. Ik ook. Dan wordt er over een van de jongens gezegd dat hij een kromme piemel heeft. Ik vertrek uit de kleedkamer en vanuit de jongenskleedkamer word ik nageroepen. Het is die jongen waar de meiden het over hadden. “Ja en jij hebt een kromme piemel!” roep ik terug.
O jee. Misschien had je even moeten nadenken voor je dat riep. Dat ligt nogal gevoelig bij mannen. Maar toen wist ik dat niet.
Vanaf dat moment ben ik vogelvrij.
Ik fiets samen met een ‘vriendin’ naar huis. Alle jongens van de klas fietsen me na. De vriendin zegt dat ik dat over mezelf heb afgeroepen en fietst een andere kant op.
De trut. Dat noemt zichzelf een vriendin.
De jongens halen me in, gaan voor me fietsen en dwingen me tot stoppen. Ik gil van angst. “We gaan je niet verkrachten ofzo,” zegt de leider van het stel.
Alleen al dat hij daaraan denkt, doet me nu rillen van afschuw. Kennelijk snapte hij niet hoe bedreigend dit op een meisje overkomt. Een groep van 13 jongens die om je heen staat is echt eng.
Dan vertrekken ze. Ik fiets naar huis. In tranen. Deze angst vergeet ik niet meer. Thuis heb ik er niets over verteld.
Ik heb geen idee hoe ik daar weggekomen ben zonder zichtbare kleerscheuren. Misschien dat ze gewoon vertrokken zijn. Misschien was er een man die hen zei dat ze mij met rust moesten laten. Ik ben dit stukje kwijt in mijn hoofd.
Hier komt mijn angst voor groepen en grote mensenmassa’s vandaan. Inmiddels weet ik dit. Ik kan het goed controleren door mijn ademhaling te controleren. Maar de angst blijft aanwezig.
In gesprek met mezelf
Meer weten of vragen?
Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!
poeh… http://t.co/imkXwc4hHx van @drspee
tjonge, dapper om het te bloggen.
Dank je wel, Liesbeth. Ik heb het een tijdje geleden volledig kunnen verwerken en dit is de afsluiting. Ik ben er nu echt klaar mee 🙂
Erg dapper om dit met ons te delen. In Nederland wordt er te weinig stil gestaan met wat zulke acties en pesterijen met mensen doen.
Een van de redenen waarom ik deze dingen opschrijf is om het te verwerken. De andere reden is om duidelijk te maken wat er gebeurt met mensen die dit meemaken en wat voor impact dit heeft op de rest van je leven.
Heftig: http://t.co/SESnB3zrW9 van @drspee