De gestolen kinderen: ga wat doen man!
O, wat irriteerde de hoofdpersoon mij! Zo passief was hij, zwelgde in zelfmedelijden en vertelde vooral zijn vrouw niets omdat zij juist actie zou ondernemen en dat wilde hij niet. “Ga wat doen, man!” dacht ik.
Waarom ergerde ik me zo aan die man? Wat vond ik er zo vervelend aan dat hij niets deed toen hij erachter kwam dat hij geadopteerd was door zijn ouders? Ik besefte dat ik eigenlijk helemaal niets gemeen had met deze man, deze Miguel die in het begin van het boek niks doet om zijn biologische ouders te vinden. Hij zit maar in zijn hoofd en piekert over het waarom van zijn situatie.
Ga wat doen, man!
Gelukkig komt er op de helft van het boek vaart in het verhaal. Samen met zijn beste vriend Álvaro gaat hij op zoek naar zijn biologische ouders. Álvaro is een links opgevoede jongen die geen goed woord over heeft voor Franco en zijn regime tussen 1936 en 1975. Miguel had rechtse ouders die het eigenlijk niet goed vonden dat hij met dat linkse nest omging, maar de jongens bleven bevriend.
Die scheiding tussen links en rechts is goed te zien in het dorp. Er zijn twee supermarkten, de ene wordt geleid door een linkse familie, de ander door een rechtse. Als Miguel steeds meer over zijn afkomst te weten komt, gaat hij steeds vaker boodschappen doen bij de linkse supermarkt. Die scheiding tussen links en rechts komt steeds terug in het verhaal.
De grootste vraag die ik tijdens het lezen van dit boek had, was: “vindt Miguel zijn ouders?” Ik moest tot het einde van het boek doorlezen om het antwoord te vinden. Dat vind ik fijn, want dat houdt de spanningsboog vast. Ook kleinere vragen werden pas over de helft van het boek beantwoord. Vanaf de laatste 40 pagina’s ging het ineens heel snel: alles kwam in een stroomversnelling. Miguel onderneemt eindelijk actie!
Al met al vond ik het een leuk verhaal om te lezen, maar het kwam wel wat traag op gang, mede doordat Miguel in het begin van het boek enorm passief was. In mijn aantekeningen schreef ik: “Ga wat doen, man!” Gelukkig deed hij uiteindelijk wat.
Van de achterflap:
Miguels rustige leven in een klein dorp niet ver van Salamanca verandert in één klap als hij op een dag een brief ontvangt van zijn tante. Zij draagt een geheim met zich mee dat te groot is om mee haar graf in te nemen: Miguel is geadopteerd. Miguels ouders hebben hier nooit ook maar met een woord over gesproken. Samen met zijn vriend Álvaro, archeoloog en amateurhistoricus, probeert Miguel zijn geschiedenis te reconstrueren. Álvaro krijgt het vermoeden dat Miguel een van de ‘gestolen kinderen’ is. Langzaam ontdekt Miguel hoe een groot netwerk van Franco-aanhangers decennialang vele tienduizenden kinderen bij hun ouders heeft weggehaald. Zou hij daartoe behoren? Waarom zouden zijn ouders daaraan hebben meegewerkt? Hoe vindt hij ooit zijn biologische ouders terug?
Dit is mijn derde boekrecensie in het kader van ‘Een perfecte dag voor literatuur‘, georganiseerd door Cathelijne Esser van Not just any book. Ik heb dit boek gratis gekregen, maar dat heeft in geen enkel opzicht mijn mening over het boek beïnvloed.
Hier kun je meer recensies lezen over dit boek.
Gerardo Soto y Koelemeijer: De gestolen kinderen, Roman over het lot van tienduizenden Spaanse gezinnen. Nieuw Amsterdam Uitgevers, 2013.
Meer weten of vragen?
Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!
Ergens bekroop me dat gevoel ook,
maar het zijn zijn gevoelens, en dat totale lamgeslagen begrijp ik ook wel