Uit de speakers schalt de onvermijdelijke Chris Rea. Ongewild zing ik mee met de radio. “Can’t wait to see those faces.” Welke faces denk ik. Ik ga naar huis, maar er is geen kerstboom, geen kaarsen, geen slingers. Thuis is alleen op de bank, alleen voor de tv met waarschijnlijk een magnetronmaaltijd. Ik neem een slok koffie uit de beker die ik bij de laatste Raststätte heb gekocht. Mijn gezicht vertrekt. De koffie is koud. Tijd om nieuwe te halen.

Bij de eerstvolgende pleisterplaats langs de snelweg haal ik nieuwe koffie. De koffie is gloeiend heet. Ik stap in de auto en blijf even zitten. Een powernap zou me goed doen, want ik mag nog zeker vierhonderd kilometer naar huis. Ik doe de deuren op slot en zak een beetje onderuit in de stoel,zet een timer op 20 minuten en sluit mijn ogen. Slaap wil alleen niet komen. Ik pieker en peins over de kerstgedachte.

Wat is die kerstgedachte nu helemaal? Vrede op aarde? Laat me niet lachen. Als we niet oppassen hebben we straks te maken met een derde wereldoorlog. “But the very next day, you gave it away.” Ja, mijn hart zou ik nooit meer weggeven. Been there, done that. Heeft me veel pijn opgeleverd en veel te veel lessen. “Daar ben ik nou wel een beetje klaar mee, Universum. Hoeveel lessen moet ik nog leren?” Ik mompel het, terwijl er een traan uit mijn linkerooghoek naar beneden rolt om vervolgens via mijn kin op mijn veiligheidsgordel te landen. Woest veeg ik met mijn handen over mijn ogen. Ik weiger te huilen om Dean. Ik heb hem dit jaar nauwelijks gezien, ik had al bijna afscheid genomen, maar precies op het moment dat ik besluit dat ik er klaar mee ben, verschijnt hij weer in mijn WhatsApp met lieve woordjes en goede argumenten waarom hij zo lang niet is langsgeweest. En ik ga er weer met boter en suiker in.

Ik geef het slapen op en start de auto. Dan nog maar een stukje verder rijden. Langzaam rijd ik het parkeerterrein af en draai de snelweg op. Mijn voet trapt het gaspedaal in en de snelheidsmeter schiet naar 130. “Santa baby, just slip a Sable under the tree, for me, Been an awful good girl.” Dat zeiden meer mannen tegen me de laatste tijd: Good girl… Kijk, nu komen we ergens met de herinneringen. Een glimlach krult mijn lippen omhoog. Is dat dan de kerstgedachte? Ongeremde seks? Het is beter dan oorlog, vergoelijk ik mijn gedrag van het afgelopen jaar. Een golddigger ben ik niet. Het enige dat ik wilde, is aandacht. Make love not war is natuurlijk een mooie zin. Is de kerstgedachte liefde? Ik ga bijna over mijn nek van die gedachte.

Ik trap het gaspedaal nog wat verder in. Waarom wil ik zo snel naar huis? Er is daar niks: geen kerstboom, niemand die op me wacht. “It’s gonna be a cold and lonely Christmas.” Maar het is toch thuis. Mijn gedachten dwalen weer af. Thuis, met kerst, dat is thuis met het gezin, mijn moeder in de keuken, bezig met het kerstdiner, mijn vader die nog een borreltje neemt en dan aan tafel. Kaarsje erbij en tussen de eerste en tweede gang, mijn vader die muziek maakt op zijn blokfluit. Dat waren mooie tijden. En dat was thuis. Thuis is nu een flatje met een bank, een tv en een pizza. En geen kerstboom, kaarsen of slingers.

Uren later draai ik de straat in waar mijn flatje staat en parkeer de auto. Ik haal de koffer van de achterbank en sleep hem mee naar de lift. In mijn postvakje zit een stapel kerstkaarten. Ik haal ze eruit en van sommige mensen herken ik het handschrift: mijn moeder, mijn zusje, mijn tante. De lift laat op zich wachten. Dan stap ik de lift en druk op het knopje naar mijn etage. Langzaam, ik was vergeten hoe traag, gaat de lift omhoog. De deuren van lift openen zich en ik stap eruit. Dan draai ik naar links en kijk naar mijn deur. Er hangt een kerstkrans aan de deur. Wie heeft dat gedaan? Ik steek de sleutel in het slot en draai hem om. Hij is van het slot. Ik had hem toch op slot gedaan? Ik loop de gang in en dan zie ik direct mijn moeder, mijn zusje en haar gezin in de kamer. Er staat een kerstboom en kaarsen branden op tafel. Het hele huis is versierd met de kerstspullen uit mijn kelderbox.

En dan denk ik: dit is de kerstgedachte. Samen zijn met de mensen waar je van houdt. Ik knuffel mijn nichtjes en neefje, geef mijn moeder een zoen en mijn zus en zwager krijgen ook een knuffel.

Dit is de kerstgedachte: samen zijn met mensen waar je van houdt, degenen die je ontvallen zijn herdenken en het afgelopen jaar met mildheid de revue laten passeren. Op naar het volgende jaar.

Fijne kerst!