Logo_InternetbureauDrsPee
WhatsApp
Telefoon

Over acceptatie, tranen, stilzitten en mijn bedrijf

door | 01 juli 2019 | Persoonlijk | 4 reacties

acceptatie: het is altijd dit of iets beters

Het jaar 2019 is al weer half om en ik voel me genoodzaakt om toch een beetje terug te kijken. Gisteren was het bijvoorbeeld precies drie maanden geleden dat ik mijn knie blesseerde. Inmiddels is het nog maar vijftien dagen tot de kijkoperatie en daarna hoop ik toch echt weer snel mobiel te zijn. De blessure heeft me wel veel meer gebracht dan alleen maar pijn. Bijvoorbeeld ook rust en acceptatie.

Doordat ik gedwongen werd om rust te nemen, had ik meer tijd voor mijn bedrijf. Zo kon ik eindelijk mijn business internationaal gaan positioneren en deed ik veel dingen buiten mijn comfort zone. Zoals bijvoorbeeld de bus nemen.
Als je altijd gewend bent om alles met de auto te doen, dan is openbaar vervoer echt geen pretje. Ik moest ineens gaan plannen wanneer ik de bus, trein, metro nam, zodat ik op tijd aanwezig zou zijn op een afspraak. Het gevoel dat je ineens afhankelijk bent van een ander en niet zomaar een dot gas kan geven om op tijd te zijn, was enorm wennen. Ik ontdekte ook dat het openbaar vervoer Zoetermeer behoorlijk goed ontsluit. Ik hoef over het algemeen maar maximaal tien minuten te strompelen voor ik op mijn bestemming ben aangekomen. Maar het blijft behelpen dat ik niet zelf kan bepalen wanneer ik mijn huis verlaat.

DrsPee goes international, maar Martha niet

Ik ga onder mijn eigen naam verder internationaal. Je moet toegeven dat ‘die ar es pie’ toch een beetje vreemd klinkt op zijn zachtst gezegd. Dus via marthapelkman.nl vindt je mijn internationale dienst. Enkelvoud. Ik ga alleen nog maar als schrijfcoach aan de slag. Ik help je je boek schrijven, ik ben je kick-ass coach die je helpt met de structuur van je roman, de verhaallijn van je detective, de gruwelijke beschrijvingen in je horror en de spanningsopbouw van je thriller.
En natuurlijk bracht het me ook iets wat ik verschrikkelijk vind: acceptatie en stilzitten. Om met het laatste te beginnen, ik sport graag. Karate is mijn lust en mijn leven. Dus thuis op de bank zitten omdat je voorste kruisband is afgescheurd, is geen sinecure. Ik ben voor mijzelf verschrikkelijk ongeduldig, dus ik kan niet wachten tot het allemaal klaar is en ik weer lekker kan sporten. En daar kwam ook de acceptatie om de hoek. Ik moet gaan accepteren dat ik geen wedstrijdkarate meer kan doen.

Het was voorgoed voorbij

Mijn fysio vertelde mij dit, nadat ik hem een kopie van de uitslag had gegeven.
“Heeft de orthopeed verteld wat de consequenties van je blessure zijn?”
“Nee,” antwoordde ik.
We zaten in een van de kleine onderzoekskamers, ik op zo’n bank, hij op een stoel voor me en hij keek me serieus aan.
“Dit is heel ernstig,” zei hij, ” je hebt een mooie wedstrijdcarrière gehad, maar ik denk dat je die nu voorbij is. Je knie is echt flink kapot en je moet beseffen dat de functie van je knie afhankelijk is van de eisen die je eraan stelt. Als jij een huisvrouw bent en alleen in huis werkt, dan zijn de eisen die je hebt niet zo hoog. Maar met karate moet je onverwachtse bewegingen maken en het maakt niet uit hoe sterk je je spieren erom heen traint, je hebt geen voorste kruisband meer die het draaien en naar voren bewegen van je knie beperkt. Je kunt helemaal geen wedstrijden meer doen, niet meer sparren, alleen nog heel voorzichtig partneroefeningen doen. Je kunt niet meer op hoofdhoogte en alleen nog heel voorzichtig schoppen. Je hebt echt een serieuze blessure, Martha, koester de herinneringen.”
Zijn woorden maakten indruk, maar drongen nog niet volledig tot mij door. Tot ik begin mei op Schiermonnikoog naar mijn Instagram account zat te kijken en daar een foto tegenkwam van twee medailles die ik had gewonnen, die heel veel voor mij betekenden: mijn derde plaats op het EK in Denemarken en die van het EK in Rotterdam. En toen kwamen de tranen. Ik realiseerde me toen pas echt, dat wat ik het liefste deed voor altijd klaar was. Dat ik geen wedstrijden meer kon doen, maar bovenal, dat het leukste van de trainingen – sparren en partneroefeningen – voorgoed voorbij was.

Met de tranen kwam ook de acceptatie

Het is klaar. Over. Uit. De heftigheid van de blessure en de consequenties kwamen in een klap bij me binnen. Ik kan geen karate meer doen, was het enige dat ik dacht. Dat wat ik het allerliefste doe, waar ik mijn jeugd had overleefd, de sport die me een uitlaatklep gaf als ik me rot voelde, dat kon niet meer. De sport die onderdeel van mijn leven was geworden, in mijn bloed was gekropen, die ik ademde, die moest ik nu opgeven. Op dat moment voelde het alsof een deel van mijn hart en mijn ziel met een bot mes uit mijn lijf werden gesneden. De tranen stroomden en ik heb zeker een kwartier alleen maar gehuild, kijkend naar die twee medailles in mijn Instagram-account. En nu doet het nog steeds een beetje pijn. Ik heb het nog niet helemaal geaccepteerd, ook omdat het zo ontzettend lang duurt voor die knie eens een beetje gaat genezen.

Gelukkig zijn er ook mooie dingen

Ik doe leuke, mooie dingen voor mijn werk en ik geniet met volle teugen van het leven. Ik ga netwerken, ik ga erop uit en ik heb wat geleerd: hulp vragen. Acceptatie dat ik niet alles zelf kan doen en daarmee hulp vragen om het uiteindelijk toch voor elkaar te krijgen. Ik ben van een ding absoluut overtuigd:

It’s always this or something even better!

Photo by Alex Vasey on Unsplash

Meer weten of vragen?

Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!

4 Reacties

  1. Liesbeth

    Het is natuurlijk heel rot om iets op te geven wat zo’n belangrijk deel van je leven is geweest! Natuurlijk, dat snap ik als geen ander.
    Maar kijk eens wat een tijd het je oplevert! Nieuwe mogelijkheden, nieuwe ontdekkingen, nieuwe mensen! Het ene raam is dichtgedaan maar het volgende staat al weer wijd open!
    En realiseer je ook dat je dan wel een knie hebt die problemen geeft maar dat dat straks weer veel beter zal gaan. Je lijf doet het nog prima, wat een zegen

    Antwoord
    • Martha

      Ik ben ook heel blij met wat het me oplevert. Alleen is het wel ontzettend zuur dat ik op deze manier moet stoppen met iets wat ik bijna drie decennia met heel veel liefde heb gedaan.

      Antwoord
  2. alimolenaar

    Eén onverwachte beweging en het heeft zulke gevolgen. Aan de ene kant goed dat je meer tijd hebt en neemt voor je bedrijf. Aan de andere kant begrijp ik heel goed dat stoppen met karate gewoon k*t is. Sterkte. Ik kom een keer een bakkie bij je doen

    Antwoord
    • Martha

      Tnx! En ik zou het heel gezellig vinden als je een bakkie komt doen 🙂

      Antwoord

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Pin It on Pinterest