Waarvan kan ik nooit genoeg hebben? Ik ben een rupsje nooitgenoeg als het gaat om aandacht. Het gaat me niet om aandacht in de zin van ‘O wat doe je dat goed’ of ‘Je bent geweldig’. Het gaat me om een ander soort aandacht. Aandacht waar ik echt wat aan heb.

Het gaat mij meer om even een hand op mijn schouder, een knuffel of een beetje intermenselijk lichamelijk contact. Je herkent het misschien wel: dat je hunkert naar gewoon even vastgehouden worden, je hoofd op een vriendelijke schouder leggen en gewoon even niet sterk te hoeven zijn. Dat je de tranen gewoon even kunt laten gaan.
Dat soort aandacht, daarvan krijg ik nooit genoeg. Dat is het soort aandacht waar ik me fijn bij voel. De aandacht die ik nodig heb en waar ik van groei. Misschien ga ik in de stad staan met zo’n bord: free hugs here.